Bulimia sportowa. Co na nią wskazuje?

Bulimia sportowa – co to jest? 

Bulimia psychiczna (żarłoczność psychiczna, bulimia nervosa) to zaburzenie odżywiania, które charakteryzuje się ciągłym uczuciem głodu. Nie da się go zaspokoić mimo spożywania dużej ilości jedzenia. Osoby chorujące na bulimię często tracą kontrolę nad ilością spożywanych pokarmów. Próbują to zrekompensować np. poprzez prowokowanie wymiotów, stosowanie leków przeczyszczających lub środków pobudzających metabolizm.  

W przypadku bulimii sportowej chory nie stosuje metod typowego „oczyszczania”, ale sięga po restrykcyjne diety i ćwiczenia. Jest to tzw. postać nieprzeczyszczająca bulimii. W tym rodzaju bulimii osoba chora intensywnie ćwiczy i się głodzi. Jednym z symptomów bulimii sportowej jest nieracjonalne podejście do aktywności fizycznej. Życie osoby chorującej na bulimię sportową kręci się wokół ćwiczeń. Potrafi ona godzinami przebywać na siłowni lub wykonywać bardzo długie treningi w domu, bo boi się przytyć. Jeśli chodzi natomiast o kwestię diety, to pozostawia ona wiele do życzenia. Z pozoru dietetyczne posiłki są często niedoborowe i mają mało kalorii. Na bulimię sportową częściej chorują kobiety niż mężczyźni. Jej wystąpienie może wpływać zarówno na zdrowie fizyczne, jak i psychiczne. 

Bulimia sportowa – objawy 

Masa ciała sportowców z tym zaburzeniem jest często prawidłowa lub zbliżona do prawidłowej. Z tego powodu rozpoznanie jest trudniejsze niż w przypadku innych chorób, np. anoreksji. 

Do najczęstszych objawów bulimii sportowej zaliczamy: 

• objawy psychiczne (lęk przed przyrostem masy ciała, zaburzony obraz ciała, postrzeganie siebie jako osoby otyłej, poczucie winy), 
• utratę kontroli nad jedzeniem, 
• zachowania kompensacyjne (restrykcyjna dieta i intensywny wysiłek fizyczny), 
• obsesyjne liczenie kalorii, 
• podejmowanie aktywności fizycznej nawet podczas choroby czy kontuzji, 
• poczucie konieczności wykonania treningu po spożyciu nieplanowanego posiłku, 
• lęk i poczucie winy w momencie, gdy nie możemy poćwiczyć, 
• zaburzenia psychospołeczne (depresja i wycofanie społeczne). 

Na skutek wzmożonej aktywności fizycznej i stosowania bardzo restrykcyjnej diety może dojść do:  

• dużej utraty wagi,  
• zaburzeń elektrolitowych,  
• bólów i skurczów mięśni,  
• niestrawności,
• zaburzeń miesiączkowania.  

Bulimia sportowa prowadzi do poważnych dysfunkcji zdrowotnych. Nie bagatelizuj objawów, które mogą wskazywać na tę chorobę.  

Bulimia sportowa – leczenie 

Podobnie jak w przypadku innych zaburzeń odżywiania leczenie ma kompleksowy charakter. Polega ono na ścisłej współpracy z psychologiem, dietetykiem, lekarzem i trenerem. 

Podstawą leczenia zaburzeń odżywiania jest diagnoza niewłaściwych zachowań żywieniowych i towarzyszących im zachowań kompensacyjnych oraz indywidualnie opracowane dietoterapia i psychoterapia. Skuteczną formą leczenia bulimii sportowej jest terapia behawioralna. 

Z terapii zaburzeń odżywiania powinny korzystać nie tylko osoby, u których występują typowe objawy, ale także takie, które borykają się z lękiem przed przytyciem, nieustannie liczą kalorie oraz bardzo dużo ćwiczą.  

Jeśli chorujesz na bulimię sportową, wszystkie zmiany wprowadzaj stopniowo. Uczęszczaj także cyklicznie na spotkania w ramach psychoterapii czy dietoterapii. Pozwala to na utrwalenie prawidłowych zachowań żywieniowych. Leczenie bulimii sportowej ma służyć przede wszystkim poprawie stanu psychicznego, stanu odżywienia i przywróceniu właściwej masy ciała.  

Niestety terapia zaburzeń odżywiania często wiąże się z brakiem motywacji do zmiany nawyków żywieniowych i negowaniem samego problemu. Odpowiednia pomoc zmniejsza ryzyko wystąpienia zaburzeń odżywiania w przyszłości.  

Przeczytaj również: Bulimia. Co warto wiedzieć?