Eozynofile – normy, przyczyny podwyższonego i obniżonego poziomu

Eozynofile – czym są i jaką pełnią funkcję? 

Eozynofile, nazywane granulocytami kwasochłonnymi, są składnikami krwi obwodowej. Należą do rodzaju krwinek białych (leukocytów), które dzielą się na pięć głównych subpopulacji: 

• neutrofile,
• bazofile,
• limfocyty,
• monocyty, 
• eozynofile.

Z badań wynika, że eozynofile stanowią ok. 2% wszystkich leukocytów [2]. Powstają w szpiku kostnym, skąd trafiają do krwi obwodowej. Krążą wraz z nią i dostają się do miejsc w organizmie, w których ich działanie jest potrzebne. 

Wśród wszystkich eozynofilów można rozróżnić dwie formy:

• młodsza z jądrem komórkowym przypominającym kształt pałeczkowaty, 
• starsza, w której jądro przyjęło kształt segmentowy [1-3]. 

Głównym zadaniem eozynofilów w organizmie jest zwalczanie infekcji o podłożu pasożytniczym. Mechanizm obronny organizmu polega na cytotoksycznym oddziaływaniu eozynofilów na larwy i dojrzałe formy pasożytów. Proces ten polega na ich uszkodzeniu i niszczeniu poprzez oddziaływanie białkami, takimi jak eozynofilowe białko kationowe, eozynofilowa neurotoksyna, eozynofilowa peroksydaza i główne białko zasadowe.

Kolejnym zadaniem eozynofilów jest udział w reakcjach o podłożu alergicznym. Pomagają one również innym składowym układu odpornościowego w odpowiedzi na infekcje bakteryjne czy wirusowe [1,2]. 

Eozynofile – normy 

Aby móc dokładnie zinterpretować skład krwi i wykryć nieprawidłowości, należy poddać ją specjalistycznym badaniom. W tym celu używa się automatycznych analizatorów, a także metod mikroskopowych.

W prawidłowym obrazie krwi ilość eozynofilów w wartościach bezwzględnych powinna wynosić od 50 do 500 na mikrolitr [1].

Dodatkowym parametrem jest odsetek, jaki stanowią eozynofile w porównaniu do wszystkich badanych leukocytów. Prawidłowy wynik powinien mieścić się w przedziale od 2 od 4% [1]. 

Podwyższony poziom eozynofilów 

Zwiększona liczba eozynofilów (eozynofilia) może świadczyć m.in. o: 

• reakcji o charakterze alergicznym, 
• nadwrażliwości na przyjmowany wcześniej lek, 
• infekcji pasożytniczej, 
• alergicznej aspergilozie oskrzelowo- płucnej, 
• powikłaniach po przeszczepie narządów, 
• chorobach nowotworowych, takich jak chłoniak Hodgkina, chłoniak z obwodowych komórek T, nowotwory lite, 
• przewlekłych chorobach zapalnych jelit, 
• chorobach obejmujących swoim zasięgiem tkankę łączną, do których zalicza się eozynofilową ziarniniakowatość z zapaleniem naczyń i inne zapalenia układowe naczyń, eozynofilowe zapalenia powięzi, reumatoidalne zapalenie stawów, polimialgię reumatyczną, 
• zespoły hipereozynofilowe w chorobach hematologicznych [1]. 

Obniżony poziom eozynofilów 

O obniżonym poziomie eozynofilów mówi się wówczas, gdy ich liczba jest mniejsza niż 50 na mikrolitr [1]. Taki stan nosi nazwę eozynopenii. Za przyczyny obniżenia badanego parametru uznaje się: 

• wysiłek fizyczny, 
• różnego rodzaju urazy, 
• oparzenia, 
• przebyte zabiegi chirurgiczne. 

Obserwuje się też, że leczenie lekami z grupy glikokortykosteroidów może mieć wpływ na zmniejszoną ilość eozynofilów we krwi [1]. 

Do celów diagnostycznych wykorzystuje się nie tylko pojedynczą bezwzględną liczbę konkretnej subpopulacji leukocytów, ale porównuje się ją z całkowitą zmianą w ich liczebności. Zatem gdy obserwuje się zwiększoną liczbę wszystkich leukocytów, może to wskazywać na rozwój infekcji lub chorobę rozrostową układu białokrwinkowego. Natomiast obniżony poziom leukocytów może sugerować np. układowe choroby tkanki łącznej, białaczki czy być działaniem niepożądanym przyjmowania niektórych leków (cytostatyki) [1]. 

Warto pamiętać, że interpretację badań krwi powinien przeprowadzić lekarz. W związku z tym po otrzymaniu wyników należy udać się do specjalisty, który postawi diagnozę, zaordynuje odpowiednie leczenie lub zleci dalszą diagnostykę.

Przeczytaj również:
Leukopenia – przyczyny, objawy, leczenie