Opadająca powieka – przyczyny, objawy i jak się jej pozbyć

Opadająca powieka – przyczyny

Opadająca powieka może być schorzeniem wrodzonym związanym z nieprawidłową budową mięśni powiek – w takim przypadku zazwyczaj jest jednostronna i może towarzyszyć niektórym chorobom genetycznym.  

Opadająca powieka częściej jest jednak problemem nabytym, którego przyczynami są: 

• u osób starszych – zanik struktur podnoszących powiekę (najczęstsza przyczyna ptozy); 
• u młodych osób – uszkodzenie mięśni podnoszących powiekę podczas zakładania soczewek kontaktowych; 
• uszkodzenia podczas zabiegów w obrębie gałki ocznej (usuwanie jaskry, katarakty) lub wskutek urazów oka; 
• choroby neuodegeneracyjne, miastenia, zespół Hornera; 
• częste, mechaniczne pocieranie powiek [1].

Czym skutkuje opadanie powieki?

Opadnięcie powieki powoduje: 

• zwężenie pola widzenia,  
• zmniejszenie ostrości wzroku,  
• trudności podczas czytania,  
• bóle karku i szyi – osoba z opadającą powieką wykonuje ruchy mimowolne, aby poprawić kąt widzenia.  

Z drugiej strony jest to problem natury estetycznej i społecznej – twarz może zacząć sprawiać wrażenie smutnej, do tego stopnia, że może pojawić się dyskomfort związany z kontaktami międzyludzkimi [2,3]. 

Rozpoznanie opadającej powieki 

Ptozę rozpoznaje się, gdy wolny brzeg rąbka górnej powieki jest obniżony o 1-2 mm w stosunku do górnego rąbka brzegu rogówki przy patrzeniu na wprost.  

Opadanie powieki to problem natury medycznej w przeciwieństwie do zwiotczenia skóry powiek, które jest problemem wyłącznie estetycznym [1,4].

Leczenie opadającej powieki 

Sposób leczenia opadającej powieki zależy od przyczyny schorzenia. Jeśli jest ono spowodowane jednostką chorobową, np. miastenią, po wdrożeniu leczenia choroby podstawowej, np. leczenie sterydami czy lekami immunomodulującymi, stan pacjenta ulegnie poprawie [1]. 

Ptozy wrodzone i spowodowane zmianami w obrębie mięśni oka są możliwe do skorygowania jedynie w sposób chirurgiczny.

Chirurg okulista w trakcie dokładnego badania stwierdza, jakie jest nasilenie opadania powieki i które mięśnie oka są za nią odpowiedzialne. Na tej podstawie lekarz decyduje się na jeden z kilku wariantów zabiegu: 

• zewnętrzny – przezskórny zabieg naprawy dźwigacza powieki; 
• wewnętrzny – przezspojówkowy zabieg naprawy dźwigacza i tzw. mięśnia Mullera; 
• zawieszenie powieki na mięśniu czołowym za pomocą specjalnej pętli wykonanej z tworzywa [3]. 

Powikłania po leczeniu operacyjnym opadającej powieki

Dla wprawionego chirurga taki zabieg nie jest skomplikowany, niemniej jednak należy zdawać sobie sprawę, że przy każdym zabiegu może dojść do powikłań. Po operacji mogą pojawić się: 

• obrzęki i siniaki, które znikają w ciągu kilku dni; 
• przejściowe niewielkie zaburzenia widzenia, które również ustępują w krótkim czasie; 
• nadmierna korekcja; 
• asymetryczność powiek;  
• powikłania w obrębie rany – bliznowacenie, rozejście się szwu czy niedomykalność szpary ocznej, której towarzyszy suchość oka.  

Zazwyczaj efekty operacji są zadowalające i utrzymują się przez długi czas, choć niektórzy pacjenci muszą powtórzyć zabieg w przeciągu kilku/ kilkunastu lat.  

Mimo pewnego ryzyka zabiegi niwelujące opadanie powieki są uznawane za najskuteczniejszą metodę leczenia tego schorzenia. 

Chirurgiczne leczenie blefaroptozy jest obecnie jedyną skuteczną metodą, która pozwala skorygować defekt w sposób trwały i stosunkowo bezpieczny. Metody nieinwazyjne, takie jak ostrzykiwanie kwasem hialuronowym czy specjalne paski naklejane na powieki, nie mają tutaj zastosowania. Sprawdzą się one jedynie przy zwiotczeniu skóry powiek. Osoby z opadającą powieką powinny rozważyć rozpoczęcie leczenia, ponieważ jest to problem nie tylko medyczny, ale także estetyczny, który wpływa negatywnie na jakość życia.

Przeczytaj również:
Co zastosować na suchą skórę powiek?