Usuwanie zęba mądrości – przyczyny i przebieg

Ząb mądrości – charakterystyka 

Zębem mądrości bądź zębem ósmym nazywany jest ząb trzonowy trzeci. Występuje on w uzębieniu stałym, wyżyna się w okresie od 17 do 30 roku życia. Czas ten jest uwarunkowany predyspozycjami osobniczymi i u każdego może być inny. Człowiek posiada cztery zęby mądrości, po dwa dla każdego łuku zębowego. Pod względem anatomicznym kształt korony i korzenia zębów mądrości jest bardzo zmienny. 

Główne przyczyny ekstrakcji zęba mądrości 

Częstym powodem skłaniającym do ekstrakcji zęba mądrości jest rozwijająca się na nim próchnica. Rozwój groźnej dla zębów próchnicy może być między innymi efektem utrudnionego szczotkowania i nitkowania ósemek. W takim miejscu stwarza się bakteriom próchnicowym dobre warunki do rozwoju. Próchnica może też zainfekować zęby sąsiednie, np. ząb drugi trzonowy. 

Ekstrakcje zęba mądrości spowodować może rozwijający się stan zapalny w jego okolicy. Wiąże się on także z bólem, niekiedy bardzo silnym, który skłania do szybkiej reakcji. 

Nieprawidłowy kierunek wyrzynania zęba może powodować jego zatrzymanie w zębodole bądź napieranie na ząb sąsiadujący. W konsekwencji tego stanu można obserwować stłoczenia zębów w łuku zębowym, co w znacznym stopniu utrudnia procesy higieniczne jamy ustnej. 

Znieczulenie 

Znieczulenie miejscowe podawane jest przed zabiegiem w formie iniekcji okolic zęba, który zostanie poddany ekstrakcji. Pozwala ono na przeprowadzenie zabiegu w sposób bezbolesny dla pacjenta, z zachowaniem świadomości i szybkiego powrotu do sprawności. 

Znieczulenie ogólne podawane jest przez anestezjologa a dedykowane osobom, u których występuje lęk przed zabiegami stomatologicznymi, uniemożliwiając tym samym przeprowadzenie procedur. 

Przebieg zabiegu 

Zabieg usunięcia zęba mądrości przeprowadza się w gabinecie stomatologicznym w znacznej większości przez chirurga szczękowego.  

Zaleca się, by tego typu procedury dokonywane były u osób młodych (20-latków), u których dochodzi do końcowych procesów rozwoju kośćca, przez co jest on bardziej podatny na regenerację po zabiegu. 

Przed zabiegiem należy wykonać badania obrazowe, na przykład pantomograficzne zdjęcie RTG, a także niekiedy badania laboratoryjne wskazane przez lekarza. Należy też poinformować o istniejących chorobach, takich jak cukrzyca, nadciśnienie czy problemy z krzepliwością krwi. 

Zabieg polega na nacięciu błony śluzowej, odseparowania jej od zęba i kości. W niektórych przypadkach konieczne jest podzielenie korony na części przy użyciu wierteł, a następnie rozchwianie zęba przy użyciu dłuta (dźwigni). W kolejnym etapie ząb w całości bądź częściowo zostaje wyjęty z zębodołu przy użyciu kleszczy. Zabieg kończy się oczyszczeniem pola operacyjnego oraz zaszyciem powstałej rany. 

Wskazania po zabiegu 

Do momentu ustąpienia znieczulenia po zabiegu nie należy przyjmować żadnych posiłków. W późniejszym czasie zalecana jest dieta wyłącznie płynna z wyłączeniem ciepłych napojów.  Po zabiegu ból może stopniowo narastać wraz z opuchlizną, dlatego zaleca się przyjmowanie doustnych środków przeciwbólowych. W celu uśmierzeniu bólu można też stosować zimne okłady na policzek. Stan taki może utrzymywać się nawet do 7 dni po zabiegu. Należy także w pełni przestrzegać zaleceń lekarza. 

Po siedmiu dniach po zabiegu należy udać się ponownie do gabinetu stomatologicznego w celu wizyty kontrolnej. W jej trakcie lekarz zdejmie szwy oraz oceni proces gojenia się rany. W przypadku pojawienia się jakichkolwiek niepokojących objawów należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem.

Przeczytaj również:
Suchy zębodół – jakie są jego objawy?