Kategorie
Gemini.pl

Artykuły

X - Kalendarz adwentowy
X - Herbapol Syrop sosnowy
X - Nutricia Bebilon + Mustela
X - Humavit Colostrum
X - Aurovitas ApoD3
X - Pomysł na prezent 3
X - Baby Week 9
X - Inhalatory
X - Unia Unituss
1

Zespół Sudecka – przyczyny, objawy, leczenie

Słuchaj artykułu

Zespół Sudecka (algodystrofia, odruchowa dystrofia współczulna) to schorzenie obecnie określane najaktualniejszym mianem zespołu wieloobjowowego bólu miejscowego typu I. Charakteryzuje się przewlekłymi dolegliwościami bólowymi oraz objawami dodatkowymi.

Zespół Sudecka – przyczyny, objawy, leczenie

Przewlekłym dolegliwościom bólowym towarzyszą w tym przypadku również inne objawy, takie jak zmiany w obrębie skóry pacjenta, zaburzenia potliwości, ukrwienia zajętego obszaru, czucia oraz czynności ruchowej.


Produkty na ból mięśni i stawów
Ciesz się darmową dostawą przy zakupie wybranych produktów!

Wyróżnia się dwa typy zespołu wieloobjawowego bólu miejscowego (CRPS): 

  • Typ 1 – częstszy, zwykle rozwijający się w wyniku uszkodzenia tkankowego, jednak bez cech uszkodzenia dużego nerwu obwodowego, z objawami zarówno bólowymi, jak i dodatkowymi o nasileniu niewspółmiernie dużym do występującego uszkodzenia. Inne jego nazwy to zespół Sudecka, algodystrofia, czy odruchowa dystrofia współczulna. 
  • Typ 2 – rzadszy, związany z dolegliwościami bólowymi występującymi w przebiegu uszkodzeń nerwów obwodowych, czyli zespołów określanych mianem kauzalgii. 

Mechanizm powstawania zespołu nie został jednoznacznie opisany. Postuluje się znaczenie różnych mechanizmów, których początek stanowi uszkodzenie tkanek, wyzwalające reakcje miejscowe, w tym zapalne, dotyczące zakończeń nerwowych i uszkodzonych tkanek, a także ogólnoustrojowe, głównie ze strony układu nerwowego. 

Zespół Sudecka – przyczyny 

Zespół wieloobjawowego bólu miejscowego może rozwinąć się: 

  • po urazach kończyn, najczęściej kości promieniowej w odcinku dalszym, nadgarstka czy piszczeli; około 50-70% przypadków CRPS rozwija się u pacjentów po przebytym urazie kończyny; 
  • po zabiegach chirurgicznych w obrębie okolic nerwów, stawów i kości obwodowych oraz szkieletu osiowego; 
  • w chorobach układu nerwowego, np. udarze mózgu; 
  • w schorzeniach internistycznych
  • bez uchwytnej przyczyny możliwej do ustalenia w procesie diagnostycznym. 

Zespół Sudecka – objawy 

Objawy zespołu mogą rozwinąć się w różnym okresie od wystąpienia czynnika uszkadzającego. Czasem pojawiają się już w okresie kilku godzin, czasem zaś ich początek występuje tygodnie czy miesiące po jego zadziałaniu. Najczęściej dotyczą ręki, w dalszej kolejności kolan, stawów skokowych i stawów stopy, rzadziej innych. Dolegliwości nasilają się wraz z upływem czasu, mimo gojenia tkanek uszkodzonych i niewspółmiernie silne w stosunku do zakresu zmian tkankowych. 

Wśród objawów wymienia się: 

  • ból – najczęściej o charakterze piekącym, o lokalizacji nietożsamej z lokalizacją urazu, przewlekły, występujący samoistnie lub przy niewielkich ruchach; 
  • przeczulicę – nadmierną wrażliwość na ból, zmiany temperatury czy dotyk; 
  • niekiedy allodynię – odczuwanie bólu pod wpływem bodźca w warunkach prawidłowych go nie wywołującego; 
  • osłabienie mięśni, skurcze, drżenia, przykurcze mięśniowe; 
  • zanik fałdów skórnych, zaniki skórne; 
  • zaniki w obrębie włosów i paznokci; 
  • zaczerwienienie lub bladość skóry; 
  • zaburzenia ucieplenia zajętego obszaru – podwyższona lub obniżona jego temperatura miejscowa; 
  • obrzęki; 
  • nadpotliwość; 
  • wtórna osteoporoza w kośćcu zajętej kończyny. 

Schorzenie występuje w 3 okresach, które nie zawsze występują, czasem występuje jedynie okres pierwszy, po którym następuje wyzdrowienie. Są to: 

  • okres 1 – ostry, głównie z objawami bólowymi, zaburzeniami czucia i zmianami ciepłoty; 
  • okres 2 – dystroficzny, w którym pojawiają się zmiany w obrębie skóry, włosów i paznokci; 
  • okres 3 – przewlekły, z zaawansowanymi zmianami skórnymi, przykurczami i wtórną osteoporozą. 

Zespół Sudecka – diagnostyka i leczenie 

Rozpoznanie zespołu stawia się na podstawie kryteriów klinicznych. Wśród badań dodatkowych, zależnie od wskazań, zastosowanie znajdują klasyczne rentgenogramy, rezonans magnetyczny, scyntygrafia kości, termografia. 

Leczenie jest wielodyscyplinarne. Stosuje się: 

  • leki przeciwbólowe i przeciwzapalne, niekiedy w połączeniu z glikokortykosteroidami; 
  • koanalgetyki stosowane w bólu neuropatycznym; 
  • leki przeciwdepresyjne; 
  • bisfosfoniany; 
  • zabiegi fizjoterapeutyczne, 
  • terapię psychologiczną.

Przeczytaj również:
Choroba Takayasu – przyczyny, objawy i leczenie


Źródła
Zwiń
Rozwiń

Źródła: 

  1. Kuchar E.J., Goncerz G., Zespół wieloobjawowego bólu miejscowego, Interna Szczeklika, wyd. Medycyna Praktyczna, Kraków 2020, s. 2167-2170. 
  2. Lubiatowski P., Romanowski L., Odruchowa dystrofia współczulna, Wielka Interna – Reumatologia, wyd. Medical Tribune Polska, Warszawa, wyd. 2, s. 452-454.
Masz pytanie, szukasz porady?
Jeśli szukasz darmowej porady w zakresie zdrowia oraz przyjmowania leków lub suplementów diety, chętnie odpowiemy na Twoje pytanie.
Zapytaj farmaceutę