Test na Helicobacter. Na czym polega?

Czym jest Helicobacter pylori?

Helicobacter pylori (H. pylori) to bakteria zakażająca ludzki organizm. Powoduje ona zapalenie błony śluzowej żołądka, może sprzyjać również powstawaniu wrzodów żołądka i dwunastnicy oraz raka lub chłoniaka żołądka.

H. pylori może bytować w nieprzyjaznym, kwaśnym środowisku żołądka dzięki zdolności do wytwarzania z mocznika jonów amonowych o odczynie zasadowym. Jest to możliwe dzięki ureazie. To właśnie ten enzym, a dokładniej efekty jego działania wykorzystujemy w teście ureazowym na Helicobacter.

Przed poddaniem się testowi ureazowemu możemy wykonać domowy test diagnostyczny na obecność H. pylori. Istnieją dwa rodzaje takich testów: z krwi i z kału. Jeśli otrzymasz dodatni wynik, warto skonsultować go z lekarzem. Specjalista może wówczas skierować Cię na test ureazowy.

Test ureazowy – jak pobrać materiał do badania?

Test ureazowy to najdokładniejszy sposób diagnostyki zakażenia Helicobacter pylori. Ma bardzo wysoką czułość (aż 95%).

Mechanizm jego działania opiera się na zmianie koloru wskaźnika pod wpływem zmiany pH. W skład zestawu do jego przeprowadzenia wchodzi płytka, na której znajduje się mocznik, oraz substancja wskaźnikowa. Do rozpoczęcia testu potrzebny jest fragment błony śluzowej żołądka pacjenta. Aby go pozyskać, lekarz wykonuje gastroskopię. Specjalista wprowadza przez usta do przewodu pokarmowego endoskop i pobiera malutkimi szczypcami materiał do badania. Następnie umieszcza na płytce kawałek tkanki żołądka i pozostawia je na kilka, kilkanaście lub kilkadziesiąt minut – zależnie od wskazań producenta testu.

Jeżeli w błonie śluzowej znajduje się H. pylori, to ureaza bakterii przetwarza obecny na płytce mocznik w amoniak o zasadowym odczynie. Prowadzi to do zmiany barwy substancji wskaźnikowej.

Sama procedura pobrania materiału nie jest bolesna. Jeśli pacjent nie cierpi na zaburzenia krzepnięcia krwi, nie powoduje ona znacznego krwawienia.

Test ureazowy dodatni – co może oznaczać?

Dodatni test ureazowy świadczy o obecności bakterii H. pylori w żołądku. Na jego podstawie lekarz może podjąć decyzję o rozpoczęciu leczenia.

Pamiętaj jednak, że wynik testu ureazowego może ulec zafałszowaniu w pewnych sytuacjach.

Badanie może nie wykazać istniejącego zakażenia, jeżeli pacjent przyjmuje:

• leki z grupy inhibitorów pompy protonowej, zmniejszające wydzielanie kwasu solnego w żołądku;
• blokery receptora H2, podawane np. w nadkwasocie;
• antybiotyki;
• preparaty zawierające związki bizmutu.

Wynik może być fałszywie ujemny również w trakcie lub po przebytym niedawno krwawieniu z przewodu pokarmowego. Wyniki fałszywie dodatnie – wskazujące na obecność infekcji mimo jej braku – zdarzają się niezwykle rzadko. Mogą się pojawić w przypadku infekcji inną bakterią, np. Klebsiella lub Proteus.

Test ureazowy to dokładne i wiarygodne badanie stosowane w diagnostyce infekcji Helicobacter pylori. Pod warunkiem prawidłowego przygotowania i odstawienia fałszujących wynik leków stanowi podstawę postawienia trafnej diagnozy i podjęcia decyzji co do rozpoczęcia leczenia.

Przeczytaj również:
Helicobacter pylori. Jakie są objawy zakażenia, jak leczyć?