Mizofonia. Czy można ją wyleczyć?

Mizofonia – co to jest? 

Mizofonia, określana również jako zespół selektywnej nadwrażliwości na dźwięk, to nadwrażliwość słuchowa. Osoby, które na nią cierpią, mogą w niewłaściwy sposób reagować na niektóre dźwięki. Nie tylko odczuwają z ich powodu dyskomfort, ale mogą nawet reagować na nie agresją. W niektórych przypadkach odczucia są tak silne, że zmuszają osoby cierpiące na mizofonię do zmiany otoczenia lub popychają do działań, dzięki którym wyeliminują te dźwięki. 

Do dźwięków, które najczęściej wywołują nieprzyjemne doznania, zaliczamy:  

• odgłosy picia i jedzenia, 
• dźwięki związane z oddychaniem (np. chrapanie), 
• kaszel, 
• stukanie palcami, 
• odgłosy klawiatury, 
• tykanie zegara, 
• spłukiwanie wody w toalecie, 
• odgłosy urządzeń elektrycznych (np. telewizora), 
• szeleszczenie papierem. 

Mizofonia – przyczyny 

Naukowcy doszukują się przyczyn mizofonii w nieprawidłowej mielinizacji (występowanie otoczki wokół komórki nerwowej) w przyśrodkowej korze czołowej mózgu.

Ponadto u mizofoników występują zaburzenia odtwarzania wspomnień. Ich mózgi są bardziej skłonne do postrzegania różnych zjawisk jako groźnych. Mówiąc prościej, bodźce docierające do centralnego układu nerwowego bywają mylone z innymi.  

Mizofonia – objawy 

Najważniejsze objawy towarzyszące mizofonii dzielimy na psychiczne i somatyczne.  

Do psychicznych zaliczamy: 

• gniew, 
• strach, 
• rozdrażnienie, 
• lęk. 

Pośród objawów somatycznych możemy wymienić: 

• wzrost ciśnienia krwi, 
• wzrost tętna, 
• ucisk w klatce piersiowej, 
• „gęsią skórkę”. 

Jak zdiagnozować mizofonię? 

Jeśli zauważysz u siebie wyżej opisane objawy, możesz skonsultować je z otolaryngologiem. Nie istnieją jednoznaczne kryteria oceny i rozpoznania tego schorzenia. Metody diagnostyczne opierają się przede wszystkim na diagnozie różnicowej (rozpoznaniu symptomów i porównaniu ich z objawami występującymi w innych schorzeniach) oraz wykluczeniu innych potencjalnych przyczyn występujących objawów. W związku z tym zwykle nie jesteśmy w stanie samodzielnie zdiagnozować u siebie mizofonii. 

W procesie diagnostycznym lekarz musi wykluczyć: 

• nerwicę natręctw,  
• chorobę afektywną dwubiegunową,  
• zaburzenia lękowe, 
• fonofobię (często myloną z mizofonią).  

Otolaryngolog po odpowiednim badaniu może poprosić o konsultację psychiatrę.  

Mizofonia – test 

W ostatnich latach opracowany został specjalny test, który ma pomóc w postawieniu diagnozy. Składa się on z dwóch części. W pierwszej badani wypełniają kwestionariusz, w którym pytani są o problemy ze słuchem, nadwrażliwość słuchową oraz występowanie konkretnych dźwięków, które wywołują ich niepokój. W drugiej części ankietowani słuchają 28 różnych dźwięków, każdego z nich trzykrotnie. Następnie szeregują je od najprzyjemniejszych do najbardziej nieprzyjemnych.  

W przeprowadzonym badaniu klinicznym naukowcy dowiedli skuteczności tego testu w diagnozowaniu mizofonii. Czas na wprowadzenie go do praktyki klinicznej.  

Mizofonia – jak ją leczyć? 

Obecnie nie ma leku, który byłby skuteczny w walce z mizofonią. Jednak można z nią sobie radzić na wiele innych sposobów. Najlepsze rezultaty przynosi terapia poznawczo-behawioralna. Polega ona na pracy z psychologiem i powiązaniu nieprzyjemnych dźwięków z innymi, pozytywnymi wydarzeniami czy emocjami. Ma to na celu złagodzenie reakcji. Często przydatna okazuje się być również muzykoterapia.  

Odmiennym podejściem jest używanie środków ochrony słuchu lub tworzenie w swoim domu specjalnych stref ciszy. Jednak w związku z tym, że dźwięki trudno na stałe usunąć z naszego życia, najlepszym rozwiązaniem jest praca z psychologiem.  

Mizofonia to dość poważny problem, który może utrudniać codzienne funkcjonowanie. Jeśli zauważysz niepokojące objawy związane z dźwiękiem, rozważ wizytę u specjalisty, by nie dopuścić do pogłębienia się dolegliwości.  

Przeczytaj również:
Nerwica natręctw. Te zachowania mogą o niej świadczyć!