Neuromobilizacja. Jak leczyć uszkodzone nerwy?

Neuromobilizacja – co to jest?

Obwodowy układ nerwowy składa się z 12 par nerwów czaszkowych, które przekazują informacje z mózgu do głowy i szyi oraz 31 par nerwów rdzeniowych, pochodzących z rdzenia kręgowego i niosących impulsy nerwowe do kończyn górnych i dolnych. Nerwy rdzeniowe, wychodząc z rdzenia kręgowego, skupiają się w tzw. sploty nerwowe, a następnie biegną mniejszymi lub większymi sznurami do rąk i nóg. 

Neuromobilizacja jest techniką leczenia nerwów obwodowych za pomocą ruchu. Przywraca plastyczność układu nerwowego, czyli zdolności przesuwania się względem siebie struktur nerwowych i otaczających je tkanek, które na skutek zmian chorobowych mogą sklejać się, podrażniać itp.  

Neuromobilizacja przywraca funkcje napinania i rozciągania nadmiernie rozciągniętej lub skróconej tkanki nerwowej. Poprzez odżywienie i lepsze ukrwienie tkanek następuje również proces odnowy komórek nerwowych. Metoda ta przynosi bardzo dobre efekty w połączeniu z innymi zabiegami fizjoterapeutycznymi i farmakoterapią.

Jakie są wskazania do neuromobilizacji?

Wśród najczęstszych wskazań do terapii wymienić możemy m.in.: 

• zaburzenia przewodnictwa nerwowego, 
• mrowienie i drętwienie w obrębie nerwów obwodowych, 
• zespół bolesnego barku, 
• łokieć golfisty i tenisisty, 
• cieśń nadgarstka, 
• dyskopatię, 
• rwę kulszową, 
• choroby nerwowo-mięśniowe,  
• ograniczenia ruchomości w stawach, 
• stany po udarach mózgu.  

Żeby osiągnąć najlepsze efekty terapii, nie wystarczy stosować tylko neuromobilizacji nerwów obwodowych. Ważna jest suplementacja witamin z grupy B, a także kwasu alfaliponowego i monofosforanu urydyny.

Neuromobilizacja – jakie są przeciwwskazania?

Niektóre z przeciwwskazań można traktować jako względne. Oznacza to, że o wykonaniu neuromobilizacji musi zdecydować lekarz lub fizjoterapeuta.  

Najczęstsze przeciwwskazania to: 

• podwyższona temperatura ciała, 
• rozwijająca się infekcja lub stan zapalny, 
• nowotwory, głównie układu nerwowego i/lub kręgosłupa, 
• wrodzone zaburzenia narządu ruchu i kręgosłupa, 
• ciężkie zaburzenia nerwowe, 
• mechaniczne uszkodzenia tkanek nerwowych, 
• niestabilne objawy neurologiczne.  

Neuromobilizacja – jak wygląda terapia? 

Przed rozpoczęciem terapii fizjoterapeuta przeprowadza szereg testów sprawdzających kondycję nerwów obwodowych. Polegają one głównie na badaniu długości, ślizgu względem sąsiadujących struktur oraz napięć i dysfunkcji występujących w obszarze danego nerwu. Są to głównie testy napięciowe pni nerwowych i samych nerwów.  

Dla rąk stosuje się test ULTT (Upper Limb Tension Test), a dla nóg testy napięciowe: LR (Straight Leg Raise), Slump Test, a także test napięciowy nerwu udowego. 
Najważniejszym elementem neuromobilizacji jest odpowiednie ułożenie głowy, kończyny i kręgosłupa. Terapeuta, za pomocą odpowiedniego ułożenia i chwytu, doprowadza do rozciągnięcia tkanek. W tym momencie nerw rozciąga się, „odkleja” od otaczających go tkanek i swobodnie ślizga. Podczas terapii możesz odczuwać ciepło, mrowienie i wrażenie rozciągania. Jeśli jednak czujesz narastający ból, niezwłocznie poinformuj o tym terapeutę. Być może będzie musiał przerwać terapię, zmodyfikować chwyt lub poszerzyć diagnostykę. 

Neuromobilizacja – rodzaje

• Neuromobilizacja nerwu pośrodkowego – w przypadku osłabienia odwodzenia palców, nawracania ręki, a także osłabieniu przeciwstawiania kciuka.  
• Neuromobilizacja nerwu łokciowego – przy porażeniach przywodzenia i odwodzenia palców, zaniku mięśni dłoni, a także w przypadku, tzw. ręki szponiastej.  
• Neuromobilizacja nerwu promieniowego – w przypadku problemów z ręką opadającą, czyli porażeniem mięśni prostowników nadgarstka, kciuka i palców oraz mięśnia trójgłowego ramienia. 
• Neuromobilizacja nerwu kulszowego – w przypadku rwy kulszowej, skrócenia nerwu, długotrwałego ucisku powodującego niedokrwienie. 
• Neuromobilizacja nerwu strzałkowego – przy drętwieniu bocznej części podudzia i stopy oraz zaburzeń typu opadająca stopa.  

Leczenie nerwów za pomocą neuromobilizacji daje bardzo dobre efekty. Pamiętaj jednak o tym, aby nie diagnozować się na własną rękę. Tylko specjalista przeprowadzi odpowiednie badania i celowaną terapię, a także nauczy Cię jak wykonywać ćwiczenia w domu. 

Przeczytaj również:
Masaż tkanek głębokich. Dla kogo jest odpowiedni?