Jak leczyć łupież różowy Giberta?

Łupież Giberta – przyczyny 

Łupież różowy Giberta, nazywany także łupieżem różowym lub łupieżem Gilberta, to choroba dotykająca głównie osoby młode – dzieci oraz młodych dorosłych. Nieznacznie częściej występuje u kobiet, a więcej zachorowań pojawia się w okresach jesiennym i wiosennym. Za najbardziej prawdopodobną przyczynę wystąpienia zmian skórnych uznaje się infekcję wywołaną wirusem HHV-7 (wirus opryszczki), a konkretnie reakcję immunologiczną na tę infekcję. Łupież Giberta nie rozwija się jednak u wszystkich osób, które zostaną zainfekowane wirusem, dlatego uważa się, że znaczenie ma również genetyczna predyspozycja do wystąpienia takiej właśnie reakcji na jego obecność. 

Łupież różowy – objawy i przebieg  

Objawy łupieżu różowego Giberta rozwijają się stopniowo. Jako pierwsza pojawia się pojedyncza zmiana, zwana blaszką macierzystą. Ma ona postać okrągłej lub owalnej plamy w kolorze różowym. Na jej powierzchni, a szczególnie w okolicy brzegów widoczne jest złuszczanie naskórka. Jest to największa zmiana, jaka pojawia się w przebiegu choroby.  

Po upływie kilku dni – przeważnie od 6 do 10, na skórze zaczynają pojawiać się kolejne zmiany. Również mają one postać okrągłych lub owalnych plam w kolorze bladoróżowym, a na ich powierzchni także dochodzi do złuszczania. Mogą powiększać się stopniowo i osiągać wielkość nawet kilku centymetrów. Są one mniejsze od blaszki macierzystej, jednak mogą być liczne. Umiejscawiają się: 

• w okolicy tułowia: na klatce piersiowej, brzuchu, plecach, na karku, 
• w dosiebnych częściach kończyn: na ramionach i udach.  

Wykwitom może towarzyszyć niewielki świąd. Nie obserwuje się objawów ogólnych infekcji, takich jak gorączka czy bóle mięśniowe.   

Łupież różowy Giberta – diagnostyka i leczenie  

Diagnostyka choroby opiera się na: 

• wywiadzie,  
• dokładnej ocenie zmian skórnych, 
• obserwacji dynamiki ich pojawiania się.  

W różnicowaniu bierze się pod uwagę inne choroby skóry, takie jak grzybica czy łuszczyca. Nie istnieje leczenie przyczynowe. Choroba jednak ma łagodny przebieg, nie stanowi poważnego zagrożenia i ustępuje samoistnie po około 4-6 tygodniach. 

W przypadku uciążliwego świądu można zastosować leczenie objawowe – przyjmowane doustnie blokery receptorów histaminowych H1 lub stosowane miejscowo maści zawierające glikokortykosteroidy. Ich działanie przeciwświądowe pozwala złagodzić nieprzyjemne dolegliwości i stanowi wystarczające postępowanie w tej przypadłości. 

Łupież różowy Giberta – czy można się zarazić? 

Postulowaną przyczyną choroby jest reakcja organizmu na infekcję wirusową, wynikająca ponadto z osobniczych predyspozycji, nie zaś powodowanie zmian przez konkretny drobnoustrój. Zatem nie można mówić o bezpośredniej zakaźności choroby, np. w kontakcie ze zmianami skórnymi czy podczas opieki nad chorym. Czynnikiem, który może ulec transmisji między osobą zarażoną a zdrową, jest sam wirus. Jednak nie u każdego spowoduje on reakcję prowadzącą do rozwinięcia się łupieżu różowego. 

Łupież Giberta u dzieci 

Dzieci to jedna z grup, u której najczęściej rozwija się łupież Giberta. Mówi się szczególnie o dzieciach do 10 roku życia. 

Źródło: 

prof. dr hab. med. S. Jabłońska, prof. dr hab. med. S. Majewski, Łupież różowy Giberta w: Choroby skóry i choroby przenoszone drogą płciową.