Bulimia. Niebezpieczne napady wilczego głodu

Bulimia – co to za choroba? 

Bulimia (żarłoczność psychiczna) to zaburzenie odżywiania. Polega ono na napadach tzw. wilczego głodu, co skutkuje epizodami objadania się. Osoba zmagająca się z bulimią po epizodzie objadania się odczuwa silny lęk przed przytyciem, dlatego stosuje zachowania kompensacyjne.

Należą do nich m.in.

• prowokowanie wymiotów,
• głodzenie się,
• używanie leków przeczyszczających i diuretyków,
• wykonywanie lewatyw,
• intensywny wysiłek fizyczny. 

Bulimia zwykle rozwija się później niż anoreksja, a jej pierwsze objawy pojawiają się około 20. roku życia. Osoby zmagające się z bulimią to przeważnie kobiety. Bardziej podatne są na nią osoby przesadnie dbające o wygląd i uprawiające sport w sposób kompulsywny.

Objawy nieleczonej bulimii mogą utrzymywać się przez długi czas i powodować w organizmie ogromne spustoszenie, doprowadzając do przykrych następstw zdrowotnych. 

Bulimia – objawy 

• Życie pacjenta coraz bardziej skupia się wokół odżywiania i wagi. Pojawiają się napady objadania się, których pacjent nie może kontrolować (bardzo duże porcje, niekiedy jest ich nawet kilka, a zjadane produkty są zwykle wysokokaloryczne). 
• Osoba z bulimią stosuje różnego rodzaju działania kompensacyjne po napadach objadania się. W ten sposób kontroluje swoją masę ciała i pozbywa się uczucia wstydu spowodowanego zjedzeniem dużych ilości kalorii. 
• Pacjentowi ciągle towarzyszy strach przed otyłością. W przeciwieństwie do osób zmagających się z anoreksją osoby z bulimią często zachowują prawidłową wagę. 
• Epizody objadania się i zachowania kompensacyjne występują od co najmniej 3 miesięcy minimum 2 razy w tygodniu. 

Bulimia – przyczyny

Specjalistom nie udało się jeszcze ustalić przyczyn bulimii. Wskazują oni jednak na kilka czynników, które mogą wpływać na rozwój tego zaburzenia.

Należą do nich:

• osobowość – osoby zmagające się z bulimią często nie potrafią radzić sobie ze stresem, są bardzo impulsywne i podatne na odczuwanie negatywnych emocji; 
• czynniki biologiczne – występowanie w rodzinie zaburzeń odżywiania, nastroju lub nadwagi sprzyja pojawieniu się bulimii; 
• sytuacja rodzinna – nieprawidłowe relacje w rodzinie, w tym problemy z komunikacją, uzależnienia i przemoc, mogą zwiększyć ryzyko rozwoju bulimii; 
• obowiązujący w kulturze zachodniej kanon piękna kładący nacisk na posiadanie szczupłej sylwetki. 

Bulimia – skutki zdrowotne 

Bulimia może prowadzić do wystąpienia wielu powikłań somatycznych, a także sprzyjać rozwojowi innych zaburzeń psychicznych.

Do skutków bulimii należą m.in.:

• objawy depresji, zaburzenia lękowe czy uzależnienia, 
• niedobory pokarmowe (awitaminoza, zaburzenie równowagi elektrolitowej), 
• uszkodzenie zębów (ubytki szkliwa),
• złe samopoczucie (ospałość, zmęczenie, bóle głowy i brzucha),
• zapalenie ślinianek (powodujące opuchliznę twarzy), 
• osłabienie serca i wątroby,
• częste zaparcia i biegunki, 
• uszkodzenie gardła i przełyku, 
• rany i blizny na dłoniach (od prowokowania wymiotów). 

Bulimia – leczenie 

Podstawą leczenia bulimii jest psychoterapia, a w szczególności terapia poznawczo-behawioralna. Opiera się ona przede wszystkim na nauce kontrolowania objawów zaburzenia oraz zmianie sposobu postrzegania własnego ciała. Ważne są również działania, które pomogą stworzyć u pacjenta pozytywną samoocenę. 

W leczeniu bulimii można również stosować farmakologię. Leki mogą zmniejszyć nadmierny apetyt lub pomóc w walce ze współistniejącymi zaburzeniami, np. depresją. 

Przeczytaj również:
Anoreksja – diagnoza, konsekwencje zdrowotne i leczenie