Choroba Peyroniego – przyczyny, objawy, leczenie

Czym jest choroba Peyroniego? 

Choroba Peyroniego, która określana jest także mianem stwardnienia plastycznego prącia, należy do rzadko występujących schorzeń. Badacze szacują, że na tę chorobę cierpi około 13% mężczyzn. Mogą to być jednak dane zaniżone, ze względu na niechętne zgłaszanie się chorych do lekarza. W przebiegu choroby Peyroniego dochodzi do zwłóknienia osłonki ciał jamistych w obrębie prącia, czyli powstania blizny łącznotkankowej. 

Choroba Peyroniego – przyczyny 

Przyczyny występowania choroby Peyroniego nie są do końca poznane. Rozwój tego schorzenia związany jest prawdopodobnie z narażeniem prącia na niewielkie urazy. Mikrourazy prącia powstają zwykle podczas aktywności seksualnej, ale także podczas uprawiania sportu czy w przypadku różnego rodzaju wypadków. Takie drobne uszkodzenia mogą sprzyjać powstawaniu włóknistych blizn w obrębie błony białawej, co prowadzi do rozwoju choroby Peyroniego.  

Istnieją także różne czynniki ryzyka, które zwiększają prawdopodobieństwo wystąpienia tego schorzenia: 

• wiek – choroba Peyroniego występuje zazwyczaj u starszych mężczyzn; 
• zaburzenia w obrębie tkanki łącznej – zwiększone ryzyko tego schorzenia występuje u cierpiących na twardzinę układową czy chorobę Dupuytrena; 
• zaburzenia erekcji, zwłaszcza te związane z cukrzycą;  
• przebyte zabiegi w obrębie układu moczowo-płciowego, np. po usunięciu raka prostaty; 
• podatność genetyczna – występowanie choroby Peyroniego w rodzinie (np. u brata, ojca) zwiększa ryzyko zachorowania; 
• przebyte zapalenie cewki moczowej [1-5]. 

Choroba Peyroniego – objawy 

W przebiegu choroby Peyroniego wyróżnia się dwie fazy – ostrą i przewlekłą. Każdy z etapów schorzenia cechuje się występowaniem określonych objawów.

W fazie ostrej choroby, która może trwać do 12 miesięcy, w obrębie błony białawej dochodzi do rozwoju miejscowego stanu zapalnego. Na początku przebiegać on może bezobjawowo, choć z czasem powoduje to występowania bólu prącia zarówno w czasie spoczynku, jak i podczas erekcji. Pojawiają się także trudności we współżyciu z powodu nasilonego bólu w trakcie penetracji. W dalszej kolejności wraz z rozwojem blizny, chory zaczyna wyczuwać w obrębie prącia (zwykle na jego grzbietowej powierzchni) blaszkę lub guzek pod skórą (w obrębie błony białawej). Powoduje to również postępujące zakrzywianie się prącia. Może się ono skierować zarówno w dół, do góry, jak i w bok. Kąt zakrzywienia jest również różny, niekiedy wynosi nawet powyżej 30 stopni.  

W drugiej fazie choroby Peyroniego, czyli przewlekłej, blizna w błonie białawej prącia przestaje się powiększać, nie dochodzi więc do dalszego zakrzywiania się penisa. Ból może nadal się pojawiać, zwłaszcza w trakcie erekcji. Ponadto mogą pojawić się problemy z występowaniem i/lub utrzymaniem stadium erekcji. Z powodu zakrzywienia prącia odbywanie stosunków płciowych staje się utrudnione i często bolesne. Prącie w czasie erekcji może być krótsze i miększe niż przed rozwojem choroby.  

Objawy choroby Peyroniego mogą w znacznym stopniu obniżać jakość życia. Zwiększa to u części mężczyzn ryzyko rozwoju zaburzeń lękowych i depresji [1-6].  

Choroba Peyroniego – diagnostyka 

Diagnostyką i leczeniem choroby Peyroniego zajmuje się lekarz urolog – specjalista chorób układu moczowo-płciowego u mężczyzn. Rozpoznanie opiera się na wywiadzie (początek i charakter obserwowanych dolegliwości, zmiany kształtu prącia) i badaniu fizykalnym, w czasie którego lekarz stwierdza obecność blizny, skrzywienia i skrócenia prącia.

W przypadku wątpliwości, urolog może zdecydować o wstrzyknięciu substancji, która wywołuje erekcję prącia, aby ocenić jego wygląd i towarzyszące temu dolegliwości. Niekiedy specjalista wykonuje USG prącia, w celu dokładnego zobrazowania tkanek miękkich i błony białawej prącia [3-6].

Choroba Peyroniego – leczenie 

W zależności od stopnia zaawansowania choroby Peyroniego, stosuje się różne metody terapeutyczne. W przypadku niezbyt nasilonych objawów (niewielkie skrzywienie prącia, bez bólu i problemów z erekcją), włączenie leczenia może okazać się niepotrzebne, gdyż dochodzi do samoistnego zaniku dolegliwości.

W chorobie Peyroniego mają zastosowanie: 

• leczenie farmakologiczne doustne, 
• miejscowe iniekcje leków w prącie, 
• rozciąganie mechaniczne,  
• terapia falami,  
• leczenie chirurgiczne. 

Leczenie farmakologiczne (przy użyciu leków) doustne i w postaci miejscowych iniekcji stosuje się głównie w pierwszej fazie choroby (ostrej). W terapii miejscowej podaje się różne środki bezpośrednio do włóknistej blizny w obrębie błony białawej ciał jamistych prącia. Stosuje się tutaj sterydy (betametazon), werapamil, będący antagonistą kanałów wapniowych oraz kolagenazę bakterii Clostridium Histolyticum. Jest to oczyszczony enzym bakteryjny, który rozkłada tkankę włóknistą w obrębie blizny. Czasem w terapii miejscowej stosowany jest także interferon.  

Leczenie doustne jest zalecane u pacjentów z ciężkim przebiegiem choroby. Niestety obecnie dostępne leki w badaniach wykazują się niską skutecznością. W terapii farmakologicznej doustnej zastosowanie mają: 

• witamina E, 
• kolchicyna, 
• tamoksifen, 
• para-aminobenzoesan potasu. 

Leczenie chirurgiczne ma na celu naprawę deformacji prącia, ale również przywrócenie właściwej długości i obwodu oraz zapewnienie prawidłowych erekcji. Jest ono najczęściej zalecane w przewlekłej fazie choroby, gdy proces rozwoju blizny ustał i kształt prącia ustabilizował się. Leczenie chirurgiczne stosuje się zwłaszcza przy braku skuteczności innych metod leczenia, przy dużym uwapnieniu blizny oraz w sytuacji stwierdzenia deformacji, która upośledza funkcje seksualne.  

W zależności od typu deformacji prącia i doświadczenia chirurga stosuje się następujące zabiegi: 

• skrócenie błony białawej prącia, 
• wydłużenie błony białawej prącia, 
• implantacje protezy prącia [1-6]. 

Choroba Peyroniego jest chorobą, która dotyka głównie mężczyzn w średnim wieku. Przez swoje objawy może znacznie pogarszać jakość życia, co niekiedy prowadzi nawet do depresji. W przypadku stwierdzenia niepokojących objawów należy niezwłocznie udać się do lekarza i nie unikać leczenia. Pozwala ono na zachowanie zdrowia i sprawności seksualnej.

Przeczytaj również:
Zapalenie jądra – przyczyny, objawy, leczenie