Cukinia – wartości odżywcze i zastosowanie

Jakie składniki odżywcze zawiera cukinia? 

Cukinia, znana także pod nazwą kabaczek, jest odmianą dyni zwyczajnej, pochodzącą z Włoch.  Jej długość to zazwyczaj 10-40 cm, co odpowiada wadze 0,2-0,3 kg. Charakteryzuje się niską wartością energetyczną (ok. 15 kcal/ 100 g) i wysoką wartością odżywczą. Większość jej masy stanowi woda.  

100 g cukinii zawiera: 

• 3,2 g węglowodanów (z czego 1 stanowi błonnik pokarmowy), 
• 1,2 g białka, 
• 0,1 g tłuszczu.  

Cukinia jest źródłem wielu cennych składników mineralnych takich jak: 

• potas (250 mg/ 100 g),  
• wapń (15 g/ 100 g),  
• magnez (22 mg/ 100 g),  
• żelazo (0,4 mg/ 100 g),  
• mangan (0,16 mg/ 100 g),  
• miedź (0,08 mg/ 100 g),  
• cynk (0,3 mg/ 100 g).  

Cechuje się niską zawartością sodu (3 mg/ 100 g). Jest dobrym źródłem witaminy A w postaci beta-karotenu (205 µg/ 100 g). Zawiera również niewielkie ilości witamin z grupy B (B1 – 0,07 mg/ 100 g, B2 – 0,03 mg/ 100 g, B3 – 0,4 mg/ 100 g, B6 – 0,09 mg/ 100 g) i witaminę C (9 mg/ 100 g). 

Zastosowanie cukinii 

Cukinia jest szczególnie zalecana osobom chorującym na cukrzycę czy insulinooporność ze względu na niski indeks glikemiczny. Po jej spożyciu poziom glukozy we krwi nie wzrasta gwałtownie.  

Cukinia może być warzywem przydatnym u osób otyłych i z nadwagą, świetnie sprawdzi się również w dietach odchudzających. Dzięki zawartości błonnika pokarmowego i wody wpływa na większe odczucie sytości poposiłkowej, co może redukować chęć podjadania w późniejszych porach dnia.  

Cukinia jest szczególnie zalecana osobom z chorobami układu krążenia, zwłaszcza cierpiącym na nadciśnienie tętnicze ze względu na niską zawartość sodu i dużą ilość potasu oraz obecność magnezu.  

Włączenie do diety cukinii sprawdzi się u osób z dolegliwościami ze strony układu trawiennego. Jest zalecana osobom cierpiącym na zaparcia, uchyłki jelit czy hemoroidy. Wpływa ona bowiem na perystaltykę jelit, regulując ich pracę. Jest ona także wskazana u osób cierpiących na zespół jelita drażliwego (IBS) ze względu na niską zawartość FODMAP (fermentujących oligo-, di- i monosacharydów oraz polioli). Jest dobrym składnikiem diety u osób cierpiących na stłuszczenie wątroby. 

Cukinia świetnie sprawdzi się zarówno w diecie dzieci, jak i osób dorosłych. Jest warzywem dobrze tolerowanym. Nie wpływa istotnie na smak potrawy, zatem może mieć szerokie zastosowanie w różnych daniach. Jest warzywem bezpiecznym w okresie rekonwalescencji po zabiegach chirurgicznych. Należy pamiętać, że powinna być ona wówczas spożywana bez skóry i gniazd nasiennych.  

Cukinia jest również nieodzownym składnikiem diety w profilaktyce nowotworowej. Zawiera składniki o profilu antyoksydacyjnym (beta-karoten, witamina C, cynk, miedź) oraz działa zasadotwórczo, co ma wpływ na wyrównanie gospodarki kwasowo-zasadowej organizmu. 

Cukinia należy do warzyw lekkostrawnych i może stanowić bezpieczny składnik diety u osób cierpiących na następujące choroby: 

• przewlekłe zapalenie i kamica pęcherzyka żółciowego i dróg żółciowych, 
• przewlekłe zapalenie trzustki, 
• dna moczanowa, 
• refluks żołądkowo-przełykowy, 
• choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy, 
• stany zapalne błony śluzowej żołądka. 

Cukinię można przygotowywać z wykorzystaniem różnych technik kulinarnych. Najbardziej zalecane to gotowanie, gotowanie na parze, duszenie i pieczenie. Może być również spożywana na surowo. Jest składnikiem zup, dań, sałatek, surówek, koktajli, a także marynat. Smażenie cukinii powoduje, że staje się ona ciężkostrawna i nie jest wówczas zalecana w chorobach układu pokarmowego.