Pięta Haglunda – diagnostyka, leczenie, rehabilitacja

Pięta Haglunda została po raz pierwszy opisana w 1927 roku przez Patricka Haglunda. Deformacja ta pojawia się najczęściej u tancerzy i biegaczy, ze względu intensywne treningi oraz sztywne, ciasne obuwie. Pięta Haglunda dotyka najczęściej kobiety w wieku 15-35 lat.

Jak rozpoznać piętę Haglunda? 

Pięta Haglunda jest patologią, która objawia się zaostrzeniem tylno-górnej powierzchni kości piętowej, co wywołuje bolesne dolegliwości. Zaliczana jest do martwic jałowych (powstawanie zmian martwiczych tkanki kostnej bez udziału drobnoustrojów chorobotwórczych). Przyczyny nie są do końca znane, aczkolwiek przypuszcza się, że chorobę tę może wywołać zbyt ciasne oraz źle dobrane obuwie, intensywne treningi biegowe, a także urazy pięty.

Pojawiają się również doniesienia, że choroba Haglunda może być związana z dziedzicznością i nadwagą. Warto jednak zaznaczyć w tym miejscu, że nie każda bolesność pięty identyfikowana jest z piętą Haglunda. Dopiero zebranie odpowiedniego wywiadu oraz zdjęcie RTG lub rezonans magnetyczny mogą potwierdzić stan zapalny, deformacje i patologie w obrębie pięty [1].

Pięta Haglunda – objawy 

Głównym objawem deformacji Haglunda jest ból guza piętowego. U ponad 60% przypadków choroba dotyka obu pięt. Na wczesnym etapie choroby objawy są bardzo łagodne. Dolegliwości pojawiają się najczęściej nad ranem lub po wysiłku fizycznym, w trakcie odpoczynku. Występuje delikatny ból w okolicy pięty, który w miarę rozwoju choroby może przeobrazić się w znacznie większe dolegliwości bólowe oraz utykanie w czasie chodzenia. Guzek staje się coraz większy, obserwuje się również obrzęk i stan zapalny, a pięta może wydawać się nieco zaczerwieniona i „piekąca”. Na tym etapie rozwoju choroby konieczne jest zasięgnięcie porady lekarza ortopedy [1].  

Pięta Haglunda – leczenie 

Leczenie pięty Haglunda może obejmować zarówno leczenie zachowawcze, jak i w cięższych przypadkach leczenie operacyjne.  

Leczenie zachowawcze polega przede wszystkim na dobraniu odpowiedniego, nieuciskającego obuwia. Przy bolesnych dolegliwościach pacjenci mogą sięgnąć po doustne niesteroidowe leki przeciwzapalne (ibuprofen, naproksen, meloksykam) lub stosować je miejscowo w postaci maści czy żelu (diklofenak). Pomocne mogą okazać się również ćwiczenia zmniejszające ból. W niektórych przypadkach stosowane są również iniekcje sterydowe do kaletki głębokiej pięty Achillesa. Kiedy powyższe metody nie przynoszą rezultatów (i tylko w takim wypadku), należy rozważyć leczenie chirurgiczne.  

Leczenie chirurgiczne z kolei polega na wycięciu guzka z kości piętowej. Cały zabieg trwa zazwyczaj od 45 do 90 minut. Pacjent zostaje znieczulony od pasa w dół. Zabieg wykonuje się w sposób tradycyjny, metodą „otwartą”, która polega na przecięciu skóry w okolicy pięty po stronie bocznej lub przyśrodkowej albo w sposób mniej inwazyjny metodą endoskopową przy użyciu kamery i narzędzi wprowadzanych przez małe nacięcie na skórze. Ta metoda znacznie zmniejsza ból pooperacyjny, a także pozwala uniknąć większych blizn. W obu przypadkach pacjent musi pozostać jeden lub dwa dni w szpitalu, a sam zabieg pozwala na ustąpienie dolegliwości bólowych niemal w 90% [2]. 

Pięta Haglunda – rehabilitacja 

Zanim pacjent zdecyduje się na operację, powinien rozważyć wizytę u fizjoterapeuty. Fizjoterapia w połączeniu z lekami przeciwbólowymi i przeciwzapalnymi u tych pacjentów może przynieść wiele korzyści i znacznie zmniejszyć dolegliwości bólowe.  

Zabiegi wspomagające leczenie pięty Haglunda: 

• Laseroterapia – redukuje ból, rozluźnia mięśnie i działa na układ nerwowy. Pomaga zmniejszyć obrzęk poprzez docieranie do głębokich partii tkanek. Stymuluje stawy i mięśnie do szybszej odnowy. 
• Jonoforeza – za pomocą prądu galwanicznego można wprowadzić do zmienionego chorobowo miejsca większą dawkę leku, co przekłada się na zmniejszenie stanu zapalnego i bólu. 
• Ultradźwięki (sonoterapia) – pomagają w regeneracji zmienionych chorobowo miejsc, zwiększając przepuszczalność naczyń krwionośnych. 
• Krioterapia – łagodzi dolegliwości bólowe poprzez nagłe zwężenie naczyń krwionośnych pod wpływem zimna, a następnie ich rozszerzenie [3]. 

Poza rehabilitacją i lekami warto pamiętać również o stosowaniu twardych podpiętek, wkładanych do każdego buta, aby nieco odciążyć ścięgna Achillesa i kaletki.

Przeczytaj również:
Płaskostopie – przyczyny, objawy, ćwiczenia