Wirus Marburg. Jak można się zarazić?

Wirus Marburg – co to jest? Gdzie występuje?

Wirus Marburg jest przyczyną choroby marburskiej z grupy gorączek krwotocznych (gorączka krwotoczna Marburg). Po raz pierwszy gorączka krwotoczna wywołana tym wirusem została wykryta w Niemczech w 1967 roku. Choroba ta występuje w krajach Afryki Subsaharyjskiej, obecnie aktywna jest w Rwandzie, Demokratycznej Republice Konga, Ugandzie i Tanzanii.

W ciągu ostatnich tygodni podejrzenia zakażenia wirusem Marburg pojawiły się w Europie.  

Wirus Marburg należy do tej samej rodziny wirusów, co wirus Ebola. Oba wirusy wywołują gorączki krwotoczne o podobnym przebiegu.  

Wirus Marburg – jak można się zarazić? 

Rezerwuarem wirusów są rudawce nilowe – nietoperze z gatunku Rousettus aegyptiacus. Na zachorowanie są szczególnie narażone osoby, które przebywają w miejscu bytowania tych nietoperzy, czyli w jaskiniach i kopalniach.  

Wirus może się przenosić z człowieka na człowieka poprzez bezpośredni kontakt z płynami ustrojowymi. Zarazić się można np. poprzez kontakt z zakażonymi powierzchniami, w tym pościelą czy odzieżą. Człowiek może przenosić wirusa tak długo, jak jest on wykrywalny we krwi.  

Zakażenie może nastąpić także poprzez kontakty seksualne. Badania wskazują, że wirus może być transmitowany przez nasienie nawet przez 7 tygodni od wyzdrowienia. W związku z tym mężczyźni powinni zbadać nasienie na obecność wirusa zanim powrócą do aktywności seksualnej.  

Wirus Marburg – objawy 

Pierwsze objawy choroby pojawiają się po 2-21 dniach od zakażenia.  

Choroba marburska ma gwałtowny przebieg, początkowo pojawiają się wysoka gorączka, silny ból głowy i osłabienie. Około 3. dnia pojawia się silna, wodnista biegunka, skurcze i ból brzucha. Równolegle mogą pojawić się wymioty. Biegunka zwykle utrzymuje się przez około 7 dni. Pacjenci są bardzo wycieńczeni objawami choroby, ich wygląd określany jest jako „widmowy”, twarz staje się bez wyrazu, pacjent może zapaść w letarg.  

U wielu pacjentów po około 5-7 dniach pojawiają się objawy krwotoczne. Świeża krew pojawia się w wymiocinach, kale, często pojawiają się krwotoki z nosa, dziąseł i pochwy. Spontanicznie mogą pojawiać się krwawienia w miejscach wkłucia dożylnego, np. przy pobieraniu próbek krwi lub podawaniu płynów dożylnych. 

W przypadkach śmiertelnych (ponad 50%), zgon następuje najczęściej między 8. a 9. dniem od wystąpienia objawów i zwykle jest poprzedzony silnym krwawieniem i wstrząsem.  

Wirus Marburg a ciąża 

Wirus przechodzi przez barierę łożyskową i namnaża się w płynie owodniowym i rozwijającym się płodzie. Niestety w przypadku choroby marburskiej wskaźnik utraty ciąży wynosi niemal 100%. Wirus Marburg przenika także do mleka matki.  

Wirus Marburg – diagnoza 

Chorobę marburską ciężko rozpoznać na podstawie samych objawów,ponieważ są one podobne do innych gorączek krwotocznych, malarii, duru brzusznego czy szigelozy.

Potwierdzenie zakażenia można uzyskać, badając próbki krwi, co jest bardzo niebezpieczne. Próbki powinny być pobierane w warunkach maksymalnego zabezpieczenia sanitarnego.  

Wirus Marburg – leczenie 

Do tej pory nie zostało opracowane specyficzne leczenie choroby marburskiej.

Polega ono na łagodzeniu objawów, nawadnianiu płynami doustnymi lub dożylnymi, podawaniu produktów krwiopochodnych i terapii immunologicznych. Nie została również opracowana szczepionka przeciwko wirusowi Marburg.  

Wirus Marburg – jak uniknąć zakażenia? 

Główny Inspektorat Sanitarny wydał zalecenia dla osób podróżujących do krajów, w których występuje choroba: 

• Unikaj kontaktu z osobami, które mają objawy choroby marburskiej oraz z materiałami i powierzchniami, które mogły zostać zanieczyszczone. 
• Nie uczestnicz w ceremoniach pogrzebowych osób zarażonych. 
• Odwiedzaj placówki ochrony zdrowia jedynie w pilnych kwestiach. 
• Unikaj siedlisk nietoperzy, które są rezerwuarem wirusa.