Zielona herbata i jej dobroczynne właściwości
Japończycy wierzą, że picie od 4 do 10 filiżanek zielonej herbaty dziennie wydłuża życie o 3 lata. Współczesne badania potwierdzają jej korzystny wpływ na zdrowie. Sprawdź, dlaczego warto pić zieloną herbatę.
Pochodzenie zielonej herbaty
Zielona herbata pochodzi ze Wschodniej Azji, głównie z Chin (regiony Syczuan, Yunnan, Anhui, Fujian, Hunan, Zheijang) i Japonii (wyspy Sikoku, Kiusiu, Honsiu). Obecnie jest uprawiana na całym świecie w rejonie równika w klimacie subtropikalnym i tropikalnym.
Roślina osiąga wysokość do 2 m. Ma zielone liście, które mają od 4 do 15 cm długości. Kwiaty są biało-żółte. Surowiec pozyskuje się z listków górnej części krzewu. Następnie poddaje się go działaniu pary wodnej, by zahamować aktywność enzymów utleniających. Chroni to przed utratą witamin z liści. Liście suszy się w umiarkowanej temperaturze. Podczas tego procesu tracą one wodę.
Zielona herbata – skład
W zielonej herbacie znajduje się wiele składników aktywnych:
- polifenole,
- flawonoidy,
- kwasy fenolowe,
- alkaloidy purynowe,
- aminokwasy,
- witaminy (B, C, E, K),
- potas,
- glin,
- fluor.
Zawartość składników czynnych może różnić się w zależności od pory zbioru liści, miejsca uprawy i stopnia fermentacji.
Na ilość i rodzaj substancji aktywnych w naparze ma także wpływ sposób zaparzania. Zieloną herbatę możesz zaparzać kilkukrotnie. Pierwsze parzenie ma na celu usunięcie zanieczyszczeń. Kolejne wydobywają więcej składników aktywnych z herbaty. Herbatę chińską zaparzaj gotowaną wodą o temperaturze ok. 80°C. Wilgotne liście możesz przechowywać do 12 godzin.
Właściwości zielonej herbaty
Badania potwierdzają, że zielona herbata ma pozytywny wpływ na zdrowie. Ma to związek przede wszystkim z występowaniem w niej polifenoli, flawonoidów i alkaloidów. Jest wykorzystywana m.in. przy świądzie i zatrzymaniu moczu.
Zielona herbata wykazuje działanie:
- przeciwnowotworowe – dzięki zawartości antyoksydantów napary z herbaty chronią DNA przed działaniem wolnych rodników; jest to szczególnie widoczne w profilaktyce raka skóry wywołanego promieniami UV;
- na układ nerwowy – dzięki dużej zawartości kofeiny i teiny herbata działa stymulująco na mózg; redukuje objawy zmęczenia, przyspiesza procesy zapamiętywania i uczenia się; napary pomagają się odprężyć i rozluźnić; wykazano także jej wpływ na spowolnienie rozwoju choroby Alzheimera;
- na układ krwionośny – regularne picie zielonej herbaty zmniejsza poziom cholesterolu i przeciwdziała jego odkładaniu się w ścianach naczyń; herbata działa także korzystnie na ciśnienie tętnicze, mięsień sercowy, naczynia wieńcowe i mózgowe;
- odchudzające – dzięki zawartości kofeiny i galusanu epigallokatechiny zielona herbata zwiększa spalanie tłuszczu i redukuje wchłanianie tłuszczów.
Nieprawidłowe stosowanie suplementów z zieloną herbatą może być niebezpieczne dla zdrowia. Zgodnie z aktualnymi zaleceniami Unii Europejskiej maksymalna (bezpieczna) dawka galusanu epigallokatechiny zawartego w zielonej herbacie wynosi poniżej 800 mg.
Zielona herbata w kosmetyce
Zielona herbata znalazła także zastosowanie w kosmetyce. Ma działanie odświeżające. Zapobiega powstawaniu parodontozy, dlatego jest dodawana do płynów i past do zębów. Dzięki dużej zawartości przeciwutleniaczy jest ona składnikiem kremów przeciwstarzeniowych i antycellulitowych. Zielona herbata wspomaga wymiatanie wolnych rodników i przeciwdziała starzeniu się skóry.
Zielona herbata – przeciwwskazania
- Ciąża i laktacja – substancje zawarte w zielonej herbacie (głównie tanina i kofeina) mogą negatywnie wpływać na rozwój płodu i przenikają do mleka matki.
- Stosowanie leków na nadciśnienie – składniki aktywne obecne w zielonej herbacie mogą osłabiać działanie tych leków.
- Niedokrwistość – picie zielonej herbaty powoduje wypłukiwanie żelaza.
- Osteoporoza – zielona herbata powoduje wypłukiwanie wapnia z kości.
- Problemy żołądkowe – zielona herbata może je nasilać.
Przeczytaj również:
Matcha. Najzdrowsza herbata na świecie?
- Kania M., Baraniak J., Wybrane właściwości biologiczne i farmakologiczne zielonej herbaty (Camellia sinensis (L.), Postępy fitoterapii, 2011.