Diprophos (Betamethasoni dipropionas + Betamethasoni natrii phosphas)

Jak działa lek Diprophos?

Betametazon zawarty w leku Diprophos jest syntetycznym kortykosteroidem. Wykazuje silne działanie przeciwzapalne, immunosupresyjne i przeciwuczuleniowe. Działania te stanowią podstawę ich zastosowania w lecznictwie. Właściwości te wynikają z następujących mechanizmów farmakologicznego działania kortykosteroidów: ograniczenie ilości aktywnych komórek odpornościowych w obrębie ogniska zapalnego, zmniejszenie rozszerzenia naczyń krwionośnych, stabilizacja błon lizosomów, hamowanie fagocytozy, zahamowanie tworzenia prostaglandyn oraz substancji pokrewnych. Kortykosteroidy pobudzają metabolizm tłuszczów. Powodują odkładanie tkanki tłuszczowej w obrębie tułowia, szyi i głowy. Działanie farmakologiczne kortykosteroidów występuje później niż najwyższe stężenie w surowicy krwi. Wskazuje to, że ich działanie związane jest przede wszystkim z aktywacją lub hamowaniem syntezy enzymów wewnątrzkomórkowych, a nie bezpośrednim działaniem farmakologicznym.

Szybkie działanie terapeutyczne leku Diprophos uzyskuje się dzięki podaniu rozpuszczalnego betametazonu sodu fosforanu, który po wstrzyknięciu ulega szybkiemu wchłanianiu. Przedłużone działanie zapewnia drugi ester, dipropionian betametazonu, który rozpuszcza się w niewielkim stopniu, stanowiąc zapas substancji czynnej o powolnym wchłanianiu, co umożliwia leczenie objawów choroby przez dłuższy czas. 

Kiedy stosuje się lek Diprophos?

Lek jest wskazany do stosowania w leczeniu ostrych i przewlekłych stanów poddających się leczeniu kortykosteroidami. Leczenie hormonalne kortykosteroidami jest uzupełnieniem terapii konwencjonalnej, jednak nie może jej zastępować.

Choroby układu mięśniowo - szkieletowego i tkanek miękkich:

• reumatoidalne zapalenie stawów
• zapalenie kości i stawów
• zapalenie kaletki 
• zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa
• zapalenie nadkłykcia
• zapalenie korzeni nerwowych
• ból kości guzicznej
• lumbago
• kręcz szyi
• torbiel galaretowata torebki ścięgna
• wyrośla kostne
• zapalenie rozcięgna

Choroby alergiczne:

• przewlekła astma oskrzelowa (wspomagająco w stanach astmatycznych)
• katar sienny
• obrzęk naczynioruchowy
• alergiczne zapalenie oskrzeli
• sezonowy lub alergiczny nieżyt nosa
• reakcje polekowe
• odczyn posurowiczy
• ukąszenia owadów

Choroby skóry:

• atopowe zapalenie skóry (wyprysk pieniążkowaty)
• tłuszczowe obumieranie skóry
• kontaktowe zapalenie skóry
• ciężkie zapalenie skóry po nasłonecznieniu
• pokrzywka
• liszaj płaski przerostowy
• liszaj prosty ograniczony
• łysienie plackowate
• toczeń rumieniowaty krążkowy
• łuszczyca
• bliznowce
• pęcherzyca
• opryszczkowe zapalenie skóry
• neurodermatoza
• trądzik torbielowaty

Kolagenozy:

• toczeń rumieniowaty układowy
• twardzina skóry
• zapalenie skórno - mięśniowe
• guzkowe zapalenie tętnic

Inne choroby:

• zespół nadnerczowo - płciowy
• wrzodziejące zapalenie jelita grubego
• choroba Crohna
• psyloza
• choroby stóp (zapalenie kaletki pod odciskiem nad stawem, sztywny paluch, szpotawość piątego palca)
• choroby wymagające wstrzyknięć podspojówkowych
• nieprawidłowy skład krwi dający się leczyć kortykosteroidami
• zapalenie nerek i zespół nerczycowy

Jak stosować lek Diprophos?

Ten lek należy zawsze stosować zgodnie z zaleceniami lekarza lub farmaceuty. W razie wątpliwości należy skonsultować sie z lekarzem lub farmaceutą. 

Dawkowanie leku jest różne w różnych wskazaniach i ustalane jest indywidualnie dla każdego pacjenta, w zależności od rodzaju choroby, jej nasilenia i odpowiedzi na leczenie.

Na początku leczenia należy ustalić najmniejszą skuteczną dawkę, która umożliwia uzyskanie zadowalającej odpowiedzi na leczenie. Jeśli w czasie leczenia u pacjenta nie następuje poprawa (brak odpowiedzi na leczenie) należy przerwać podawanie leku i rozpocząć podawanie innego leku.

Leczenie ogólne: w leczeniu ogólnym dawka początkowa wynosi 1 do 2 ml zawiesiny w większości wskazań. Dawkę tę można powtórzyć w razie potrzeby. Lek podaje się w głębokim wstrzyknięciu w mięsień pośladkowy. Dawkowanie i częstość podawania leku zależy od nasilenia objawów choroby oraz od odpowiedzi na leczenie.

W ciężkich stanach chorobowych, takich jak toczeń rumieniowaty lub stany astmatyczne, w celu ratowania życia pacjenta, może być konieczne podanie początkowo 2 ml zawiesiny.

W leczeniu chorób dermatologicznych skuteczne są domięśniowe wstrzyknięcia 1 ml zawiesiny. W zależności od odpowiedzi na leczenie, dawkę tę można powtórzyć.

W chorobach układu oddechowego złagodzenie objawów następuje w ciągu kilku godzin po domięśniowym wstrzyknięciu leku. Zmniejszenie nasilenia objawów uzyskuje się po podaniu 1 do 2 ml leku pacjentom z astmą oskrzelową, katarem siennym, alergicznym zapaleniem oskrzeli i alergicznym nieżytem nosa.

W leczeniu ostrego lub przewlekłego zapalenia kaletki dobre wyniki uzyskuje się po podaniu 1 do 2 ml leku we wstrzyknięciu domięśniowym. W razie konieczności dawkę tę można powtórzyć.

Leczenie miejscowe: jedynie w rzadkich przypadkach jednoczesne podanie miejscowo działającego środka znieczulającego jest niezbędne. U pacjentów wymagających podania takiego środka, lek można zmieszać (w strzykawce, nie w fiolce) z 1% lub 2% roztworem prokainy lub lidokainy. Można również zastosować podobne środki znieczulające o działaniu miejscowym. Nie należy stosować środków znieczulających zawierających parahydroksybenzoesan metylu, parahydroksybenzoesan propylu, fenol, itd. Do strzykawki najpierw pobiera się odpowiednią dawkę leku Diprophos, później lek znieczulający, a następnie krótko wstrząsa. U pacjentów z ostrym zapaleniem kaletki podnaramiennej, podbarkowej, podskórnej łokciowej i przedrzepkowej, dokaletkowe wstrzyknięcie 1 do 2 ml leku może złagodzić ból i przywrócić pełny zakres ruchów w ciągu kilku godzin. Przewlekłe zapalenie kaletki można leczyć mniejszymi dawkami leku po opanowaniu ostrych objawów zapalenia. W ostrym zapaleniu ścięgien i maziówki, zapaleniu ścięgna, zapaleniu tkanek okołościęgnowych, podanie jednej dawki leku powinno złagodzić objawy choroby. W przewlekłych postaciach tych chorób może być konieczne powtórne podanie leku, w zależności od stanu pacjenta. Po podaniu 0,5 do 2 ml leku we wstrzyknięciu dostawowym, złagodzenie bólu i sztywności związanych z reumatoidalnym zapaleniem stawów oraz zapaleniem kości i stawów może nastąpić w ciągu dwóch do czterech godzin. W większości przypadków działanie utrzymuje się co najmniej cztery tygodnie.

Podanie leku we wstrzyknięciu dostawowym jest dobrze tolerowane przez tkanki stawowe i okołostawowe. Przy podawaniu tą metodą, zaleca się przestrzeganie następującego dawkowania: duże stawy (kolano, biodro, bark) 1 do 2 ml; stawy średnie (łokieć, nadgarstek, staw skokowy) 0,5 do 1 ml; małe stawy (stawy stopy, dłoni, klatki piersiowej) 0,25 do 0,5 ml.

W schorzeniach dermatologicznych lek można z powodzeniem podawać we wstrzyknięciach bezpośrednio do zmiany chorobowej. Odpowiedź na leczenie można zaobserwować także w pewnych zmianach nie leczonych bezpośrednio, co przypisuje się niewielkiemu ogólnoustrojowemu działaniu betametazonu. Przy podaniu bezpośrednim do zmiany chorobowej, zaleca się wstrzyknięcie śródskórne (nie podskórne) dawki 0,2 ml/cm2 powierzchni zmiany. Lek należy wstrzyknąć równomiernie, posługując się małą strzykawką i igłą. Całkowita ilość leku podanego miejscowo nie powinna przekroczyć 1 ml na tydzień.

Lek jest skuteczny w leczeniu chorób stóp poddających się leczeniu kortykosteroidami. Zapalenie kaletki pod odciskiem nad stawem można opanować podając lek w dwóch kolejnych wstrzyknięciach po 0,25 ml. W stanach chorobowych takich jak sztywny paluch, szpotawość piątego palca stopy i ostre dnawe zapalenie stawów, złagodzenie objawów może nastąpić szybko. Do większości wstrzyknięć można używać małej strzykawki do wstrzyknięć podskórnych. Zalecane dawki leku, które należy podawać w odstępach około tygodniowych to: zapalenie kaletki pod odciskiem nad stawem 0,25 do 0,5 ml; zapalenie kaletki pod ostrogą piętową 0,5 ml; zapalenie kaletki nad sztywnym paluchem 0,5 ml; zapalenie kaletki nad szpotawym piątym palcem stopy 0,5 ml; torbiel galaretowata okołostawowa 0,25 do 0,5 ml; ból śródstopia 0,25 do 0,5 ml; zapalenie pochewki ścięgna 0,5 ml; zapalenie okostnej kości sześciennej 0,5 ml; ostre dnawe zapalenie stawów 0,5 do 1 ml. Po uzyskaniu poprawy należy ustalić odpowiednią dawkę podtrzymującą, stopniowo zmniejszając dawkę początkową leku aż do ustalenia najmniejszej skutecznej dawki.

Jeśli pacjent jest narażony na sytuacje stresowe, nie mające związku z chorobą podstawową, konieczne może być zwiększenie dawki leku. Jeśli lek ma być odstawiony po długotrwałym stosowaniu, dawkę należy zmniejszyć stopniowo. W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowanie tego leku należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.

Pominięcie zastosowania leku Diprophos:

Nie należy stosować dawki podwójnej w celu uzupełnienia pominiętej dawki.

Przedawkowanie leku Diprophos:

Ostre przedawkowanie glikokortykosteroidów, w tym betametazonu, nie powinno wywołać sytuacji zagrożenia życia. Z wyjątkiem ekstremalnie dużych dawek, kilkudniowe przedawkowanie glikokortykosteroidów nie powinno spowodować szkodliwych skutków u pacjentów bez konkretnych przeciwwskazań, takich jak u pacjentów z cukrzycą, jaskrą lub czynnym wrzodem trawiennym, a także u osób przyjmujących leki takie jak glikozydy naparstnicy, leki hamujące krzepliwość z grupy pochodnych kumaryny lub środki moczopędne obniżające stężenie potasu.

Należy zastosować odpowiednie leczenie w przypadku wystąpienia powikłań związanych z metabolizmem kortykosteroidów, szkodliwym wpływem choroby podstawowej lub chorób towarzyszących bądź oddziaływaniem kortykosteroidów z innymi lekami. Ważne jest, by utrzymywać odpowiednią podaż płynów oraz monitorować stężenie elektrolitów w surowicy i moczu, zwracając szczególną uwagę na bilans sodowy i potasowy. W razie konieczności, należy wyrównać zaburzenia elektrolitowe.

Kiedy nie stosować leku Diprophos?

Tego leku nie stosuje się w przypadku:

• nadwrażliwości na betametazon lub inne kortykosteroidy, lub na którąkolwiek substancję pomocniczą zawartą w leku
• osób z grzybicą uogólnioną
• gruźlicy
• osteoporozy
• chwiejności emocjonalnej
• choroby wrzodowej
• pierwotnej jaskry
• wczesnego zespolenia żył
• cukrzycy
• zespołu Cushinga
• niewydolności nerek
• zakażeń bakteryjnych lub wirusowych
• ciąży, szczególnie pierwsze trzy miesiące
• leczenia zespołu błon szklistych po urodzeniu

Lekarz indywidualnie ocenia ryzyko stosowania leku u pacjenta.

Jak każdy lek, lek Diprophos może wywołać skutki uboczne, jednak nie wystąpią one u każdego pacjenta. 

Działania niepożądane leku, podobnie jak innych kortykosteroidów, zależą zarówno od dawki jak i czasu trwania leczenia. Zazwyczaj działania te są odwracalne lub można je zminimalizować przez zmniejszenie dawki leku, takie postępowanie jest korzystniejsze od przerwania leczenia.

Zaburzenia bilansu płynowego i elektrolitowego ustroju:

• zatrzymanie sodu
• utrata potasu
• alkaloza hipokaliemiczna
• zatrzymanie płynów
• zastoinowa niewydolność serca u podatnych pacjentów
• nadciśnienie

Przewód pokarmowy:

• czkawka
• wrzód trawienny z możliwością perforacji i krwawienia
• zapalenie trzustki
• wzdęcia brzucha
• wrzodziejące zapalenie przełyku

Zaburzenia mięśniowo - szkieletowe i tkanki łącznej:

• osłabienie mięśni
• miopatia wywołana leczeniem kortykosteroidami
• utrata masy mięśniowej
• zaostrzenie objawów miastenii
• osteoporoza
• kompresyjne złamania kręgosłupa 
• martwica aseptyczna głowy kości udowej i ramiennej
• patologiczne złamania kości długich
• zerwanie ścięgna
• niestabilność stawów (spowodowana wielokrotnymi wstrzyknięciami dostawowymi)

Zaburzenia układu nerwowego:

• drgawki
• wzrost ciśnienia wewnątrzczaszkowego krwi z obrzękiem tarczy nerwu wzrokowego (guz rzekomy mózgu) obserwowany zazwyczaj po leczeniu
• zaburzenia równowagi
• bóle głowy

Zaburzenia psychiczne:

• euforia
• nagłe zmiany nastroju
• ciężka depresja aż do objawów psychozy
• zmiany osobowości
• bezsenność

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej:

• utrudnione gojenie się ran
• atrofia skóry
• cienka
• delikatna skóra
• wybroczyny i krwawe wylewy podskórne
• zaczerwienienie skóry twarzy
• wzmożona potliwość
• stłumione reakcje na testy skórne
• odczyny takie jak alergiczne zapalenie skóry, pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy

Zaburzenia endokrynologiczne:

• nieregularne miesiączkowanie
• rozwój zespołu cushingoidalnego
• zahamowanie wzrostu wewnątrzmacicznego płodu lub wzrostu dziecka
• wtórny brak reakcji ze strony kory nadnerczy i przysadki, zwłaszcza w sytuacjach stresu, jak np. po urazie, operacji, chorobie
• obniżona tolerancja na węglowodany, objawy utajonej cukrzycy, zwiększone zapotrzebowanie na insulinę i doustne środki hipoglikemiczne u chorych na cukrzycę

Zaburzenia oka:

• zaćma podtorebkowa tylna
• wzrost ciśnienia wewnątrzgałkowego
• jaskra
• wytrzeszcz
• nieostre widzenie

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania:

• ujemny bilans azotowy związany z katabolizmem białek

Inne:

• reakcje rzekomoanafilaktyczne lub reakcje nadwrażliwości
• obniżenie ciśnienia
• objawy przypominające wstrząs
• przypadki ślepoty po wstrzyknięciu leku bezpośrednio do zmiany chorobowej umiejscowionej na twarzy i głowie 
• nieprawidłowo nasilona lub zmniejszona pigmentacja skóry
• atrofia skóry lub tkanki podskórnej, ropień jałowy, zaczerwienienie skóry po wstrzyknięciu dostawowym
• choroby stawów przypominające artropatię Charcota

Leku Diprophos nie należy stosować w postaci wstrzyknięć dożylnych i podskórnych.

Bezpieczeństwo stosowania oraz skuteczność zewnątrzoponowego podawania kortykosteroidów nie zostały określone i dlatego kortykosteroidy nie zostały dopuszczone do takiego zastosowania.

U pacjentów otrzymujących kortykosteroidy drogą pozajelitową zgłaszano rzadkie przypadki reakcji anafilaktoidalnych lub anafilaktycznych z możliwością wystąpienia wstrząsu. Z tego powodu lekarz podejmie odpowiednie środki zapobiegawcze u pacjentów z uczuleniem na kortykosteroidy w przeszłości.

Podczas podawania leku należy ściśle przestrzegać zasad aseptyki.

Lek zawiera dwa estry betametazonu, z których jeden – betametazonu sodu fosforan – szybko wchłania się z miejsca podania. Z tego względu należy wziąć pod uwagę możliwość wystąpienia działań ogólnoustrojowych wywołanych przez rozpuszczalny związek betametazonu.

Brak danych potwierdzających bezpieczeństwo profilaktycznego stosowania kortykosteroidów powyżej 32. tygodnia ciąży. Przed zastosowaniem kortykosteroidów należy rozważyć korzyści i ryzyko dla matki i płodu wynikające ze stosowania kortykosteroidów w tym okresie ciąży. Nie należy stosować kortykosteroidów do leczenia zespołu błon szklistych po urodzeniu. W profilaktycznym leczeniu zespołu błon szklistych u wcześniaków, kortykosteroidów nie należy podawać kobietom w ciąży w stanie przedrzucawkowym i w okresie rzucawki lub przy uszkodzeniu łożyska.

Należy zachować ostrożność podając lek we wstrzyknięciu domięśniowym pacjentom z idiopatyczną plamicą małopłytkową.

Kortykosteroidy należy podawać w głębokim wstrzyknięciu do dużych mas mięśniowych, aby uniknąć ryzyka miejscowego zaniku tkanki. Podawanie miejscowe do tkanek miękkich i podanie dostawowe może wywoływać zarówno działanie miejscowe jak i ogólne. Konieczne jest każdorazowe badanie płynu stawowego, aby wykluczyć obecność zakażenia. Znaczne nasilenie bólu i miejscowego obrzęku, dalsze ograniczenie ruchomości stawu, gorączka i złe samopoczucie wskazują na septyczne zapalenie stawu. Jeśli rozpoznanie to potwierdzi się, należy zastosować odpowiedni antybiotyk. Kortykosteroidów nie należy podawać we wstrzyknięciach do niestabilnych stawów, miejsc zakażonych oraz przestrzeni międzykręgowych. Należy unikać wstrzykiwania kortykosteroidów bezpośrednio w samo ścięgno, ponieważ takie postępowanie może przyczynić się do zerwania ścięgna. Po zakończeniu leczenia kortykosteroidami podawanymi dostawowo pacjent powinien oszczędzać leczony staw, w którym nastąpiło złagodzenie objawów chorobowych.

W przypadku długotrwałego leczenia kortykosteroidami, należy rozważyć możliwość przejścia na doustną postać leku, po dokonaniu oceny potencjalnych korzyści i ryzyka związanych z tą decyzją. U pacjentów z remisją bądź nasileniem procesu chorobowego może być konieczna zmiana dawkowania, w zależności od odpowiedzi na leczenie oraz od narażenia pacjenta na stres fizyczny lub emocjonalny, związany np. z ciężkimi infekcjami, zabiegiem operacyjnym lub urazem.

Po zakończeniu długotrwałego leczenia kortykosteroidami lub leczenia z zastosowaniem dużych dawek, należy monitorować pacjentów nawet do 12 miesięcy po przerwaniu kuracji.

Kortykosteroidy mogą maskować objawy zakażeń, może również dojść do rozwoju nowych zakażeń w czasie ich stosowania. W tym okresie mogą wystąpić trudności w zwalczeniu infekcji oraz możliwe jest zmniejszenie odporności na zakażenia.

Długotrwałe podawanie kortykosteroidów może wiązać się z występowaniem zaćmy podtorebkowej tylnej (zwłaszcza u dzieci), jaskry z możliwym uszkodzeniem nerwów wzrokowych oraz z nasileniem zakażeń oczu wywołanych grzybami lub wirusami.

Średnie oraz duże dawki kortykosteroidów mogą spowodować wzrost ciśnienia krwi, zatrzymanie soli i wody oraz wzmożone wydalanie potasu. Działania te są mniej prawdopodobne, gdy pacjent otrzymuje syntetyczne pochodne kortykosteroidów, z wyjątkiem stosowania dużych dawek. Można rozważyć ograniczenie soli w diecie pacjenta oraz uzupełnianie potasu.

W czasie leczenia kortykosteroidami pacjenci nie powinni być szczepieni na ospę wietrzną. Nie należy również wykonywać innych szczepień ochronnych, zwłaszcza podczas stosowania dużych dawek kortykosteroidów, ze względu na ryzyko powikłań neurologicznych i brak odpowiedzi immunologicznej. Szczepienia mogą być wykonywane u pacjentów otrzymujących kortykosteroidy w leczeniu substytucyjnym, np. w chorobie Addisona. Pacjenci przyjmujący immunosupresyjne dawki kortykosteroidów powinni unikać kontaktu z osobami chorymi na ospę wietrzną i odrę, a w razie kontaktu z tymi chorobami powinni zasięgnąć porady lekarza. Jest to szczególnie ważne u dzieci.

Leczenie kortykosteroidami pacjentów z czynną gruźlicą należy ograniczyć do przypadków gruźlicy piorunującej lub rozsianej, w której kortykosteroidy podaje się z odpowiednimi środkami przeciwgruźliczymi. Jeżeli podawanie kortykosteroidów jest wskazane u osób z nieczynną postacią gruźlicy lub u pacjentów z dodatnim odczynem tuberkulinowym, należy dokładnie obserwować pacjenta, ponieważ może dojść do uczynnienia choroby.

Podczas długotrwałej terapii kortykosteroidami pacjenci powinni profilaktycznie otrzymywać chemioterapeutyki. W przypadku profilaktycznego stosowania ryfampicyny, należy wziąć pod uwagę nasilenie klirensu wątrobowego kortykosteroidów; może być wówczas konieczna modyfikacja dawkowania kortykosteroidu.

W leczeniu danego schorzenia należy stosować najniższą skuteczną dawkę kortykosteroidu; obniżanie dawki należy przeprowadzać stopniowo. W przypadku zbyt gwałtownego odstawienia kortykosteroidu może wystąpić wtórna niedoczynność kory nadnerczy, którą można zminimalizować przez stopniowe obniżanie dawki kortykosteroidu. Względna niedoczynność kory nadnerczy może utrzymywać się przez miesiąc po przerwaniu leczenia; dlatego jeśli pacjent jest w tym okresie narażony na stres, leczenie kortykosteroidami należy wznowić. Jeśli pacjent już otrzymuje kortykosteroidy, dawkę tych leków można zwiększyć. Ze względu na możliwe zaburzenia wydzielania mineralokortykosteroidów, należy jednocześnie podawać sól i (lub) mineralokortykosteroid.

Działanie kortykosteroidów nasila się u osób z niedoczynnością tarczycy lub z marskością wątroby. Zaleca się ostrożne podawanie kortykosteroidów pacjentom z opryszczką oczną z uwagi na możliwą perforację rogówki.

U osób leczonych kortykosteroidami mogą wystąpić zaburzenia psychiczne. Kortykosteroidy mogą nasilać już istniejącą chwiejność emocjonalną lub tendencję do stanów psychotycznych.

Należy zachować ostrożność podając kortykosteroidy w następujących sytuacjach:

• nieswoistym wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego, jeśli istnieje ryzyko zagrażającej perforacji jelita, ropnia lub innego zakażenia z wydzielaniem ropy
• zapaleniu uchyłka
• świeżych zespoleniach jelitowo-jelitowych
• czynnym lub utajonym wrzodzie trawiennym
• niewydolności nerek
• nadciśnieniu
• osteoporozie i miastenii

Powikłania leczenia kortykosteroidami zależą od dawki leku i czasu trwania leczenia, dlatego w każdym przypadku należy ocenić korzyści względem ryzyka dla pacjenta.

Kortykosteroidy mogą wywoływać zaburzenia wzrostu oraz zahamowanie wytwarzania endogennych kortykosteroidów u niemowląt i dzieci, dlatego też należy kontrolować wzrost i rozwój pacjentów z tej grupy wiekowej poddanych długotrwałemu leczeniu kortykosteroidami.

U niektórych pacjentów kortykosteroidy mogą wpływać na ruchliwość oraz liczbę plemników.

Jeśli u pacjenta wystąpi nieostre widzenie lub inne zaburzenia widzenia, należy skontaktować się z lekarzem.

Lekarz indywidualnie ocenia ryzyko stosowania leku u pacjenta. 

Jeśli pacjentka jest w ciąży, przypuszcza że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku.

Dotychczas nie przeprowadzono kontrolowanych badań nad płodnością ludzi otrzymujących kortykosteroidy i dlatego zastosowanie produktu leczniczego u kobiet w ciąży lub pacjentek w wieku rozrodczym wymaga oszacowania ryzyka i korzyści związanych z leczeniem matki i płodu. Brak danych potwierdzających bezpieczeństwo profilaktycznego stosowania kortykosteroidów powyżej 32. tygodnia ciąży. Przed zastosowaniem kortykosteroidów należy rozważyć korzyści i ryzyko dla matki i płodu wynikające ze stosowania kortykosteroidów w tym okresie ciąży. W profilaktycznym leczeniu zespołu błon szklistych u wcześniaków nie należy podawać kortykosteroidów kobietom w ciąży w stanie przedrzucawkowym i w stanie rzucawkowym lub z objawami uszkodzenia łożyska.

Należy uważnie obserwować niemowlęta urodzone przez kobiety przyjmujące duże dawki kortykosteroidów w czasie ciąży, ze względu na ryzyko wystąpienia objawów niedoczynności nadnerczy lub zaćmy wrodzonej. Po dożylnym podaniu betametazonu kobietom w ciąży, u płodów obserwowano przemijające zmniejszenie wydzielania hormonu wzrostu i jak się wydaje hormonów przysadkowych, które regulują wytwarzanie kortykosteroidów przez nadnercza. Jednakże zmniejszenie wydzielania płodowego hydrokortyzonu nie ma wpływu na stres poporodowy.

Kortykosteroidy przenikają przez barierę łożyskową oraz do mleka ludzkiego. Ze względu na możliwość przenikania kortykosteroidów przez łożysko, noworodki i niemowlęta urodzone przez kobiety, którym podawano kortykosteroidy przez całą ciążę lub przez jej część należy zbadać w celu ustalenia, czy nie występuje u nich wrodzona zaćma. Podczas porodu i po porodzie należy poddać obserwacji kobiety przyjmujące kortykosteroidy w czasie ciąży, ponieważ w wyniku stresu związanego z porodem może dojść do niewydolności nadnerczy.

Jeśli pacjentka karmi piersią, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku. 

Kortykosteroidy przenikają do mleka ludzkiego. Ze względu na ryzyko działań niepożądanych u dzieci karmionych piersią przez matki otrzymujące lek Diprophos, należy podjąć decyzję czy przerwać karmienie piersią czy przerwać podawanie leku, biorąc pod uwagę korzyści z leczenia dla matki.

Zawsze należy poinformować swojego lekarza lub farmaceutę jakie leki na receptę, leki bez recepty lub produkty ziołowe są już przyjmowane. 

• jednoczesne stosowanie fenobarbitalu, fenytoiny, ryfampicyny lub efedryny może nasilać metabolizm kortykosteroidów, zmniejszając ich działanie terapeutyczne
• pacjentów otrzymujących jednocześnie kortykosteroidy i estrogeny należy obserwować ze względu na ryzyko nasilenia działań kortykosteroidów
• jednoczesne podawanie kortykosteroidów ze środkami moczopędnymi obniżającymi stężenie potasu może nasilić hipokaliemię
• kortykosteroidy podawane równocześnie z glikozydami nasercowymi mogą nasilać niemiarowość serca lub toksyczne działanie glikozydów naparstnicy związane z występowaniem hipokaliemii
• kortykosteroidy mogą również nasilać utratę potasu z ustroju wywołaną leczeniem amfoterycyną B
• jednoczesne stosowanie kortykosteroidów i leków hamujących krzepliwość z grupy pochodnych kumaryny może spowodować zmniejszenie lub zwiększenie działania tych leków, wymagające niekiedy modyfikacji dawkowania
• wpływ niesteroidowych leków przeciwzapalnych i alkoholu, stosowanych razem z glikokortykosteroidami, może zwiększyć częstość występowania lub nasilenie wrzodów przewodu pokarmowego
• kortykosteroidy mogą obniżać stężenie salicylanów we krwi, należy zachować ostrożność podając kwas acetylosalicylowy w połączeniu z kortykosteroidami u pacjentów z hipoprotrombinemią
• stosowanie kortykosteroidów u osób z cukrzycą może wymagać zmiany dawkowania tych leków
• jednoczesne podawanie glikokortykosteroidów może osłabić odpowiedź organizmu na leczenie somatropiną
• niektóre leki mogą nasilić działanie leku Diprophos i lekarz może chcieć uważnie monitorować stan pacjenta przyjmującego takie leki (w tym niektóre leki na HIV: rytonawir, kobicystat)

Lekarz indywidualnie ocenia ryzyko stosowania leku u pacjenta. 

Stosowanie alkoholu razem z glikokortykosteroidami, może zwiększyć częstość występowania lub nasilenie wrzodów przewodu pokarmowego.

Diprophos nie wpływa lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Jak przechowywać lek Diprophos?

• w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci
• w temperaturze poniżej 25°C