Arketis (Paroxetinum)

Jak działa lek Arketis?

Lek Arketis wykazuje działanie przeciwdepresyjne. Substancja czynna leku - paroksetyna zwiększa stężenie serotoniny w mózgu, neuroprzekaźnika, którego poziom u pacjentów chorujących na depresję lub zaburzenia lękowe jest niższy niż u zdrowych pacjentów.

Kiedy stosuje się lek Arketis?

Lek Arketis wskazany jest do stosowania u pacjentów dorosłych w leczeniu:

• ciężkiego epizodu depresji
• zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych (natrętnych myśli z niekontrolowanym zachowaniem)
• zaburzeń lękowych z napadami lęku (w tym z agorafobią, która jest lękiem przed otwartą przestrzenią)
• fobii społecznych (strachu lub unikania sytuacji społecznych)
• zaburzeń stresowych pourazowych (niepokoju spowodowanego traumatycznymi wydarzeniami)
• zaburzeń lękowych uogólnionych (uogólnionego uczucia niepokoju lub zdenerwowania)

Jak stosować lek Arketis?

Ten lek należy zawsze stosować z zgodnie z zaleceniami lekarza. W razie wątpliwości należy skonsultować się z lekarzem lub farmaceutą.

Paroksetynę należy przyjmować codziennie o tej samej porze, najlepiej rano podczas posiłku (pokarm może zmniejszać ryzyko wystąpienia nudności, które mogą wystąpić podczas stosowania leku). Tabletkę powinno się połknąć w całości, popijając przynajmniej 1 szklanką (150 ml) wody. Leku nie należy ssać, żuć oraz trzymać w jamie ustnej, ponieważ mogą pojawić się nieprzyjemne odczucia takie jak gorzki smak, pieczenie w gardle, drażniący kaszel lub uczucie zadławienia. 

Należy pamiętać, że paroksetyna nie łagodzi objawów choroby natychmiast, zdarza się że efekty leczenia pojawiają się po kilku tygodniach, u innych pacjentów może trwać to trochę dłużej. Niektórzy pacjenci przyjmujący leki przeciwdepresyjne czują się gorzej, zanim zaczną czuć się lepiej. Należy poinformować lekarza jeśli pacjent po kilku tygodniach prawidłowo stosowanej terapii lekiem nie zauważył żadnej poprawy.

Depresja

Zalecana dawka leku to 20 mg na dobę. Lekarz może zdecydować o stopniowym zwiększeniu dawki o 10 mg jednorazowo, aż do osiągnięcia dobowej dawki maksymalnej wynoszącej 50 mg. Poprawa stanu pacjenta rozpoczyna się po pierwszym tygodniu terapii, natomiast zauważalna staje się po dwóch tygodniach leczenia.

Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne

Zalecana dawka leku to 40 mg na dobę. Terapia paroksetyną powinna rozpocząć się od 20 mg. U niektórych pacjentów lekarz może stopniowo zwiększyć dawkę o 10 mg w odniesieniu do dawki zalecanej, aż do dawki dobowej maksymalnej wynoszącej dla tego zaburzenia 60 mg. 

Zaburzenia lękowe z napadami lęku

Zalecana dawka leku to 40 mg na dobę. Leczenie należy rozpoczynać od dawki 10 mg i zwiększać ją stopniowo o 10 mg aż do dawki zalecanej. Maksymalna dawka dobowa dla tego wskazania wynosi 60 mg. 

Fobie społeczne, zaburzenia lękowe uogólnione, zaburzenia lękowe poourazowe

Zalecana dawka leku w wymienionych wskazaniach wynosi 20 mg na dobę. Lekarz może zalecić stopniowe zwiększanie dawki o 10 mg, aż do dobowej dawki maksymalnej wynoszącej 50 mg. 

Niezależnie od wskazania, terapia lekiem Arketis może trwać kilka miesięcy lub dłużej. Lekarz decyduje o tym jaki czas pacjent powinien przyjmować lek.

Pacjenci w podeszłym wieku

Maksymalna dawka dla pacjentów powyżej 65 roku życia wynosi 40 mg na dobę. 

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek

Lekarz może zalecić stosowanie niższej dawki leku u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby i nerek.

Zastosowanie większej niż zalecana dawki leku

W żadnym wypadku nie należy przyjmować wyższej dawki leku niż dawka zlecona przez lekarza. W sytuacji zastosowania większej dawki paroksetyny należy jak najszybciej skontaktować się z lekarzem lub udać się do szpitala, zabierając ze sobą opakowanie leku. Po przyjęciu zbyt dużej dawki oprócz działań niepożądanych może pojawić się gorączka i niekontrolowane skurcze mięśni.

Pominięcie zastosowania leku

W przypadku pominięcia dawki leku i przypomnienia sobie o tym wieczorem przed snem należy jak najszybciej przyjąć zapomnianą tabletkę. Następnego dnia powinno się kontynuować terapię tak jak zwykle. Natomiast jeśli o pominiętej dawce leku pacjent przypomni sobie w nocy lub następnego dnia, nie należy stosować opuszczonej tabetki. Kolejnego dnia powinno się kontynuować leczenie według ustalonego schematu dawkowania. 

Przerwanie stosowania leku

W żadnym wypadku nie powinno się odstawiać leku Arketis samodzielnie. Lekarz decyduje o zakończeniu terapii lekiem. W celu ograniczenia ryzyka wystąpienia objawów odstawienia lekarz może zalecić powolne zmniejszanie dawki leku (np. o 10 mg co tydzień). Objawy odstawienne w większości przypadków są łagodne i ustępują samoistnie w ciągu 2 tygodni, natomiast jeśli będą bardzo uciążliwe dla pacjenta, lekarz może zalecić, aby lek wycofywać jeszcze wolniej. Nawet w przypadku wystąpienia objawów odstawienia możliwe jest przerwanie stosowania paroksetyny.

W razie obawy przed objawami odstawienia, należy skonsultować się z lekarzem.

Częste objawy odstawienia (dotyczą 1 na 10 pacjentów): 

• zawroty głowy
• niepewny chód
• zaburzenia równowagi
• poczucie mrowienia
• uczucie pieczenia i (rzadziej) wrażenie porażenia prądem elektrycznym, obejmujące głowę
• brzęczenie, syczenie, gwizdanie, dzwonienie lub inne utrzymujące się dźwięki w uszach (szumy uszne)
• zaburzenia snu (wyraziste sny, koszmary senne, bezsenność)
• lęk
• bóle głowy

Rzadkie objawy odstawienia (dotyczą 1 na 1000 pacjentów):

• mdłości (nudności)
• pocenie się (w tym poty nocne)
• niepokój ruchowy lub pobudzenie
• drgawki (drżenie)
• uczucie zmieszania lub dezorientacji
• biegunka
• poczucie rozemocjonowania lub drażliwości
• zaburzenia widzenia
• kołatanie lub łomotanie serca (palpitacje)

Kiedy nie stosować leku Arketis?

Leku nie należy przyjmować w przypadku:

• uczulenia na paroksetynę lub którąkolwiek z substancji pomocniczych tego leku
• przyjmowania leków zwanych inhibitorami monoaminooksydazy (Inhibitory MAO w tym - moklobemid i chlorek metylotioniny) także, gdy były stosowane w dowolnym momencie w ciągu ostatnich dwóch tygodni
• przyjmowania leków przeciwpsychotycznych zawierających tiorydazynę lub pimozyd

Lekarz indywidualnie ocenia ryzyko stosowania leku u pacjenta.

Jak każdy lek, lek Arketis może wywołać skutki uboczne, jednak nie wystąpią one u każdego pacjenta. 

Jeśli pacjent podczas stosowania paroksetyny poczuje lęk, powinien skontaktować się z lekarzem lub farmaceutą.

Jeśli u pacjenta podczas leczenia wystąpi którekolwiek z przedstawionych poniżej działań niepożądanych, należy skontaktować się z lekarzem. W niektórych przypadkach konieczne może być udanie się do szpitala. 

Niezbyt często (mogą dotyczyć 1 na 100 pacjentów):

• nietypowe siniaki lub krwawienia, w tym krwawe wymioty lub krew w kale 
• trudności z oddawaniem moczu

Rzadko (mogą dotyczyć 1 na 1000 pacjentów):

• drgawki
• uczucie niepokoju, braku zdolności utrzymania siedzącej pozycji lub spokojnej pozycji stojącej (mogą być to objawy akatyzji)
• zmęczenie, osłabienie, dezorientacja, bóle mięśni, sztywność mięśni, brak koordynacji ruchów

Bardzo rzadko (mogą dotyczyć 1 na 10000 pacjentów):

• reakcja alergiczna: czerwona, grudkowata wysypka, obrzęk powiek, twarzy, ust, jamy ustnej lub języka, swędzenie, duszność, trudności w połykaniu, osłabienie, zawroty głowy w wyniku, których dochodzi do upadku lub utraty przytomności
• ostra jaskra: ból oczu, zaburzenia widzenia
• zespół serotoninowy lub złośliwy zespół neuroleptyczny, których objawami są: uczucie dezorientacji, niepokój, pocenie się, drżenie, dreszcze, omamy (słyszenie i widzenie dziwnych rzeczy), nagłe skurcze mięśni, przyspieszona praca serca

Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):

• zachowania samobójcze
• samookaleczanie 

Inne możliwe działania niepożądane występujące w trakcie leczenia:

Bardzo często (mogą dotyczyć więcej niż 1 na 10 pacjentów):

• mdłości
• zmiany popędu płciowego lub czynności płciowych

Często (mogą dotyczyć 1 na 10 pacjentów):

• zaburzenia koncentracji
• uczucie pobudzenia
• uczucie nienaturalnej słabości
• niewyraźne widzenie
• bezsenność lub nadmierna senność
• nietypowe sny (również koszmary)
• drgawki
• zawroty głowy
• bóle głowy
• ziewanie
• suchość w ustach
• biegunka lub zaparcie
• wymioty
• zwiększenie masy ciała
• pocenie się 
• zwiększenie stężenia cholesterolu we krwi
• utrata apetytu

Niezbyt często (mogą dotyczyć 1 na 100 pacjentów):

• krótkotrwały wzrost ciśnienia krwi lub krótkotrwały spadek podczas nagłej zmiany pozycji ciała (wstawanie), który może doprowadzić do zawrotów głowy lub omdlenia
• szybsze niż zwykle tętno
• brak ruchu, sztywność, drżenie
• nieprawidłowe ruchy w obrębie jamy ustnej lub języka
• rozszerzone źrenice
• wysypka
• dezorientacja
• halucynacje (widzenie i słyszenie rzeczy nieisteniejących)
• niezdolność do oddawania moczu (zatrzymanie moczu) lub niekontrolowane, mimowolne oddawanie moczu (nietrzymanie moczu)
• pogorszenie kontroli poziomu cukru we krwi u cukrzyków

Rzadko (mogą dotyczyć 1 na 1000 pacjentów):

• nienaturalne wytwarzanie mleka u kobiet i mężczyzn 
• spowolnione tętno
• zmiana czynności wątroby (widoczna na wynikach badań krwi)
• ataki paniki
• nadaktywność lub gonitwa myśli (mania)
• depersonalizacja (uczucie oderwania od własnego ciała)
• niepokój
• zespół niespokojnych nóg (niekontrolowany przymus poruszania nogami)
• bóle mięśni i stawów
• wzrost poziomu prolaktyny we krwi
• zaburzenia miesiączkowania (nasilone lub nieregularne krwawienia, krwawienie między miesiączkowe i brak lub opóźnienie miesiączki)

Bardzo rzadko (1 na 10000 pacjentów):

• wysypka skórna, której pęcherze wyglądają jak małe tarcze (ciemny środek otoczony jaśniejszą strefą o ciemnym brzegu), zwana rumieniem wielopostaciowym
• rozległa wysypka z pęcherzami i łuszczącą skórą, szczególnie wokół ust, nosa, oczu i narządów płciowych (zespół Stevensa-Johnsona)
• rozległa wysypka z pęcherzami i łuszczącą się skórą niemal na całym ciele (toksyczna martwica naskórka)
• probemy z wątrobą, które objawiają się żółtaczką (skóra lub białka oczu przyjmują żółty kolor)
• zespół niewłaściwego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH), gdy dochodzi do zwiększonego gromadzenia wody i zmniejszonego stężenia sodu (soli)
• obrzęk rąk lub nóg, spowodowany gromadzeniem wody
• wrażliwość na światło słoneczne
• bolesny przedłużający się wzwód prącia
• zmniejszenie liczby płytek krwi

Częstość nieznana:

• agresja
• szumy, gwizdy, dzwonienie lub inne szumy uszne 
• zgrzytanie zębami

U pacjentów stosujących paroksetynę zaoobserwowno zwiększone ryzyko złamań kości.

Jeśli pacjent podczas stosowania paroksetyny czuje lęk, powinien skontaktować się z lekarzem lub farmaceutą.

Przed rozpoczęciem stosowania leku Arketis należy omówić to z lekarzem jeśli pacjent:

• przyjmuje inne leki (możliwe występowanie interakcji)
• ciepi na zaburzenia nerek, wątroby lub serca
• jest cukrzykiem
• choruje na jaskrę (podwyższone ciśnienie w oku)
• choruje na padaczkę lub wystąpiły u niego w przeszłości napady drgawek
• w przeszłości zaoobserwował występowanie epizodów maniakalnych (epizodami maniakalnymi są np. nadmierna aktywność, natłok myśli)
• leczy się elektrowstrząsami
• cierpi na zaburzenia krzepnięcia krwi 
• przyjmuje leki, które mogą zwiększać skłonność do krwawień (leki przeciwzakrzepowe np. warfaryna, leki przeciwpsychotyczne np. perfenazyna, klozapina, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, leki przeciwbólowe i przeciwzapalne takie jak kwas acetylosalicylowy, ibuprofen, diklofenak, meloksykam)
• przyjmuje tamoksyfen, lek przeciwnowotworowy stosowany w leczeniu raka piersi (paroksetyna może zmniejszać skuteczność tamoksyfenu)
• stosuje dietę niskosodowową
• ma mniej niż 18 lat
• jest w ciąży lub planuje zajść w ciążę

Jeśli którekolwiek z przedstawionych ostrzeżeń dotyczą pacjenta, a nie zostało to omówione wcześniej z lekarzem, należy skontaktować się z nim ponownie.

Stosowanie leku u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat

Zazwyczaj paroksetyny nie należy stosować u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Pacjenci z tej grupy stosujący lek Arketis są szczególnie narażeni na wystąpienia działań niepożądanych takich, jak:

• próby samobójcze
• myśli samobójcze
• wrogość (szczególnie agresja, zachowania buntownicze i przejawy gniewu)

Mimo to, lekarz może przepisać paroksetynę młodszemu pacjentowi, jeżeli uzna to za korzystne w procesie leczenia. Należy poinformować lekarza w przypadku wystąpienia lub nasilenia przedstawionych wcześniej objawów. 

W badaniach klinicznych dotyczących pacjentów poniżej 18 lat stosujących paroksetynę, częstymi działaniami niepożądanymi występującymi u mniej niż 1 na 10 pacjentów były:

• nasilenie myśli i prób samobójczych
• umyślne samookaleczenia
• wrogość
• agresywne lub nieprzyjazne zachowania
• brak apetytu
• drżenie
• pocenie się
• nadpobudliwość (zbyt dużo energii)
• pobudzenie
• chwiejność emocjonalna (w tym płaczliwość i zmiany nastroju)

Badania wykazały, że takie same objawy, chociaż rzadziej, występowały także u dzieci i młodzieży, które otrzymywały placebo (nieaktywną substancję) zamiast paroksetyny.

U niektórych pacjentów poniżej 18 lat biorących udział w badaniach występowały objawy odstawienia po zaprzestaniu stosowania paroksetyny. Objawy te były w większości podobne do tych obserwowanych u osób dorosłych po odstawieniu leku. Ponadto u pacjentów poniżej 18 lat często (u mniej niż 1 na 10 pacjentów) występowały:

• bóle brzucha
• nerwowość
• chwiejność emocjonalna (w tym płaczliwość, zmiany nastroju, próby samookaleczenia, myśli samobójcze i próby samobójcze)

Dotychczas nie wykazano długoterminowego bezpieczeństwa dotyczącego wpływu na wzrost, dojrzewanie oraz rozwój funkcji poznawczych i behawioralnych w tej grupie wiekowej.

Myśli samobójcze, pogłębienie depresji lub zaburzeń lękowych

U pacjentów chorujących na depresję lub zaburzenia lękowe, mogą czasami pojawiać się myśli o samookaleczeniu lub o popełnieniu samobójstwa. Zdarza się, że takie zaburzenia nasilają się na początku stosowania leków przeciwdepresyjnych, ponieważ leki te zaczynają działać zazwyczaj po upływie 2 tygodni, czasem później. Wystąpienie takich stanów jest bardziej prawdopodobne, jeżeli:

• u pacjenta w przeszłości występowały myśli samobójcze lub chęć samookaleczenia
• pacjent jest młodym dorosłym (dane wskazują na zwiększone ryzyko wystąpienia zachowań samobójczych u osób w wieku poniżej 25 lat z zaburzeniami psychicznymi, którzy byli leczeni lekami przeciwdepresyjnymi)

Pomocne może okazać się poinformowanie krewnych lub przyjaciół o depresji lub zaburzeniach lękowych. Pacjent może poprosić o poinformowanie go, gdy zauważą, że depresja lub zaburzenia lękowe się nasiliły lub też wystąpiły niepokojące zmiany w jego zachowaniu. 

Jeśli w jakimkolwiek czasie u pacjenta wystąpią myśli samobójcze lub myśli o samookaleczeniu, należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem lub zgłosić się do szpitala.

Ważne działania niepożądane, które obserwowano podczas stosowania paroksetyny

U niektórych pacjentów przyjmujących paroksetynę może pojawić się:

• akatyzja - pacjenci czują się niespokojni i nie mogą spokojnie siedzieć lub stać
• zespół serotoninowy lub złośliwy zespół neuroleptyczny, w przebiegu których pacjenci mają niektóre lub każdy z następujących objawów: uczucie silnego pobudzenia lub rozdrażnienia, splątanie, niepokój, uczucie gorąca, pocenie się, drżenie, dreszcze, halucynacje (widzenie lub słyszenie nieistniejących rzeczy), sztywność mięśni, nagłe skurcze mięśni lub szybkie bicie serca

Objawy mogą się nasilać, prowadząc do utraty przytomności. Jeśli u pacjenta wystąpi którykolwiek z tych objawów, należy skontaktować się z lekarzem. 

Lekarz indywidualnie ocenia ryzyko stosowania leku u pacjenta.

Jeśli pacjentka jest w ciąży, przypuszcza że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku.

Pacjentka i lekarz mogą zdecydować o zmianie leczenia lub stopniowym zaprzestaniu przyjmowania paroksetyny. Jednak w zależności od stanu pacjentki, lekarz może zasugerować, że lepsze dla niej będzie kontynuowanie przyjmowania leku Arketis. 

Przyjmowanie leku Arketis przez kobiety w pierwszych miesiącach ciąży zwiększa ryzyko wystąpienia wad wrodzonych u dzieci, szczególnie wad serca. Stosowanie leku (zwłaszcza w 3 ostatnich miesiącach ciąży) może rówież zwiększać ryzyko wystąpienia u niemowląt zespołu przetrwałego nadciśnienia płucnego noworodków (PPHN), powodującego przyspieszony oddech i sinicę skóry. Objawy te występują zwykle w pierwszej dobie po porodzie. Należy natychmiast skontaktować się z lekarzem i (lub) położną, jeśli u noworodka wystąpią poniższe objawy:

• trudności w oddychaniu
• sina, zbyt ciepła lub zbyt zimna skóra
• sine usta
• wymioty lub trudności w ssaniu
• skrajne zmęczenie, problemy ze snem lub ciągły płacz
• sztywność lub wiotkość mięśni
• drżenie, zdenerwowanie lub drgawki (atak padaczki)
• nasilenie odruchów

Jeśli po urodzeniu u dziecka wystąpi którykolwiek z tych objawów lub istnieją obawy o jego zdrowie, należy skontaktować się z lekarzem lub położną.

Jeśli pacjentka karmi piersią, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku.

Pacjentka wraz z lekarzem wspólnie zdecydują, czy karmić piersią podczas przyjmowania leku, ponieważ substancja czynna leku w niewielkim stopniu przenika do mleka kobiecego. 

Zawsze należy poinformować swojego lekarza lub farmaceutę jakie leki na receptę, leki bez recepty lub produkty ziołowe są już przyjmowane.

Niektóre substancje zawarte w stosowanych preparatach mogą wpływać na działanie paroksetyny lub zwiększyć ryzyko wystąpienia działań niepożądanych. Paroksetyna może także wpływać na działanie innych leków. Lek Arketis wykazuje interakcje z:

• lekami będącymi inhibitorami monoaminoksydazy (MAO, w tym moklobemid i chlorek metylotioniny), których stosowanie jest przeciwwskazane z lekiem Arketis, ponieważ grozi wystąpieniem zespołu serotoninowego
• lekami przeciwpsychotycznymi (lit, rysperydon, perfenazyna, klozapina, natomiast pimozyd i tioryzadyna są lekami przeciwwskazanymi do stosowania razem z lekiem Arketis), ponieważ ich wspólne stosowanie grozi wystąpieniem zespołu serotoninowego
• niesteroidowymi lekami przeciwbólowymi tzw. NLPZ (np. kwas acetylosalicylowy, ibuprofen, naproksen, diklofenak, celekoksyb, etodolak), ponieważ ich wspólne stosowanie zwiększa ryzko krwawień
• lekami przeciwbólowymi takimi jak petydyna, tramadol, gdyż ich wspólne stosowanie grozi wystąpieniem zespołu serotoninowego
• lekami przeciwmigrenowymi zwanymi tryptanami, takimi jak np. sumatryptan, gdyż ich wspólne stosowanie grozi wystąpieniem zespołu serotoninowego 
• lekami przeciwdepresyjnymi, w tym innymi lekami z grupy SSRI i trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi, takimi jak klomipramina, nortryptylina, dezypramina, gdyż może wystąpić zespół serotoninowy podczas stosowania
• lekami stosowanymi w znieczuleniu ogólnym (miwakurium, suksametonium)
• lekami stosowanymi w leczeniu HIV (fosamprenawir, rytonawir)
• lekami stosowanymi w leczeniu drgawek lub padaczki (fenobarbital, fenytoina, walproinian sodu, karbamazepina)
• lekami przeciwzakrzepowymi (warfaryna), ponieważ ich wspólne stosowanie zwiększa ryzyko krwawień
• lekami stosowanymi w leczeniu zaburzeń rytmu serca (propafenon, flekainid)
• fentanylem, który stosowany jest w leczeniu bólu przewlekłego lub podczas znieczulenia, ponieważ ich wspólne stosowanie może powodować objawy zespołu serotoninowego
• atomeksyną, która stosowana jest w leczeniu ADHD (zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi)
• procyklidyną, która stosowana jest w leczeniu drżenia, szczególnie w chorobie Parkinsona
• metoprololem, beta-blokerem stosowanym w leczeniu wysokiego ciśnienia krwi i chorób serca
• prawastatyną, stosowaną w leczeniu wysokiego stężenia cholesterolu, ponieważ jednoczesne stosowanie leków może prowadzić do zwiększenia poziomu cukru we krwi, co jest szczególnie niebezpieczne dla cukrzyków
• ryfampicyną, stosowaną w leczeniu gruźlicy i trądu
• linezolidem, antybiotkiem
• tamoksyfenem, lekiem przeciwnowotworowym stosowanym w leczeniu raka piersi, ponieważ lek Arketis może zmniejszać działanie tamoksyfenu
• preparatami ziołowymi zawierającymi ziele dziurawca, stosowanymi w leczeniu depresji, ponieważ ich jednoczesne stosowanie może powodować objawy zespołu serotoninowego
• suplementem diety pod nazwą trypofan, ponieważ ich wspólne stosowanie grozi wystąpieniem zespołu serotoninowego

W niektórych przypadkach jednoczesnego stosowania leku Arketis z innymi lekami lub suplementami rozwija się zespół serotoninowy lub złośliwy zespół neuroleptyczny, w przebiegu których obserwuje się: uczucie pobudzenia, silne rozdrażnienie, splątanie, niepokój, uczucie gorąca, pocenie się, drżenie, dreszcze, halucynacje, sztywność mięśni, nagłe skurcze mięśni, szybkie bicie serca. Objawy mogą się nasilać i prowadzić do utraty przytomności. 

Lekarz indywidualnie ocenia ryzyko stosowania leku u pacjenta.

Należy unikać spożywania alkoholu podczas stosowania leku Arketis, ponieważ alkohol może nasilać działania niepożądane.

Podczas stosowania leku Arketis należy zachować szczególną ostrożność, ponieważ mogą pojawić się takie objawy jak: senność, zawroty głowy, splątanie i zaburzenia widzenia. Nie należy prowadzić pojazdów bez upewnienia się, że lek nie działa na pacjenta niekorzystnie. 

Jak przechowywać lek Arketis?

• lek przechowywać w miejscu niedostępnym i niewidocznym dla dzieci