Oriven (Venlafaxinum)

Jak działa lek Oriven?

Oriven jest lekiem przeciwdepresyjnym, należącym do grupy leków nazywanych inhibitorami zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny. Ich mechanizm działania nie jest do końca poznany, ale mogą one pomóc przez zwiększenie stężenia serotoniny i noradrenaliny w mózgu.

Kiedy stosuje się lek Oriven?

Oriven stosuje się u osób dorosłych w:

• leczeniu epizodów dużej depresji
• zapobieganiu nawrotom epizodów dużej depresji
• leczeniu zaburzenia lękowego uogólnionego
• leczeniu fobii społecznej
• leczeniu zaburzenia lękowego z napadami lęku, z agorafobią lub bez agorafobii

Właściwe leczenie depresji lub zaburzeń lękowych jest bardzo ważne dla poprawy samopoczucia pacjenta. W przypadku niepodejmowania leczenia stan pacjenta może się nie poprawić, a jego choroba może nabrać ciężkiego przebiegu i stać się trudna do leczenia.

Jak stosować lek Oriven?

Ten lek należy zawsze stosować zgodnie z zaleceniami lekarza. W razie wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.

Zasady stosowania:

• zaleca się przyjmowanie kapsułek o przedłużonym uwalnianiu codziennie podczas posiłku, mniej więcej o tej samej porze, niezależnie od tego, czy lek przyjmowany jest rano czy wieczorem
• kapsułki należy połykać w całości popijając płynem, nie należy ich dzielić, kruszyć, żuć ani rozpuszczać

Dorośli:

• zwykle zalecana początkowa dawka wenlafaksyny w leczeniu depresji, zaburzenia lękowego uogólnionego i fobii społecznej wynosi 75 mg na dobę
• lekarz może zwiększać tę dawkę stopniowo, nawet do dawki maksymalnej 375 mg, jeśli jest to konieczne w leczeniu depresji
• u pacjentów z zaburzeniem lękowym z napadami lęku lekarz zaleci mniejszą dawkę początkową - 37,5 mg, a następnie będzie ją stopniowo zwiększał
• maksymalna dawka w leczeniu zaburzenia lękowego uogólnionego, fobii społecznej i zaburzenia lękowego z napadami lęku wynosi 225 mg na dobę
• należy zawsze stosować najmniejszą skuteczną dawkę, a pacjenci powinni być uważnie obserwowani, gdy wymagane jest jej zwiększenie
• leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej i należy w tym czasie regularnie dokonywać oceny leczenia, podchodząc indywidualnie do każdego pacjenta

Pacjenci w podeszłym wieku

Nie ma konieczności modyfikowania dawki wenlafaksyny tylko ze względu na wiek pacjenta, jednak podczas leczenia osób w podeszłym wieku należy zachować szczególną ostrożność.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

U pacjentów z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby należy rozważyć zmniejszenie dawki zazwyczaj o 50%. Może być konieczne indywidualne dostosowanie dawkowania.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek

W przypadku pacjentów wymagających hemodializ oraz u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek dawkę należy zmniejszyć o 50%. Może być konieczne indywidualne dostosowanie dawkowania.

Zażycie większej niż zalecana dawki leku

Należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem lub farmaceutą.

Objawy możliwego przedawkowania:

• przyspieszona akcja serca
• zaburzenia świadomości (od senności do śpiączki)
• zaburzenia widzenia
• drgawki
• wymioty

Pominięcie zażycia leku

W przypadku pominięcia dawki należy przyjąć ją możliwie jak najszybciej. Jeśli jednak zbliża się pora zażycia następnej dawki, należy opuścić pominiętą dawkę i przyjąć tylko jedną dawkę o zwykłej porze. Nie należy stosować dawki podwójnej w celu uzupełnienia pominiętej dawki.

Przerwanie stosowania leku

Nie należy przerywać leczenia ani zmniejszać dawki leku, bez konsultacji z lekarzem, nawet w przypadku poprawy samopoczucia. Jeżeli lekarz uzna, że można odstawić lek Oriven, to poinformuje pacjenta, w jaki sposób należy to zrobić, stopniowo zmniejszając dawkę.

W przypadku nagłego przerwania leczenia lub zbyt szybkiego zmniejszania dawki u pacjenta mogą wystąpić działania niepożądane:

• myśli samobójcze
• agresja
• uczucie zmęczenia
• zawroty głowy
• uczucie pustki w głowie
• ból głowy
• bezsenność
• koszmary senne
• suchość w ustach
• utrata apetytu
• nudności, biegunka
• nerwowość
• pobudzenie
• dezorientacja
• dzwonienie w uszach
• mrowienie lub drętwienie
• osłabienie
• pocenie się
• drgawki
• objawy grypopodobne
• zaburzenia widzenia
• zwiększenie ciśnienia tętniczego krwi

Kiedy nie stosować leku Oriven?

Leku nie należy stosować jeśli pacjent:

• ma uczulenie na wenlafaksynę lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku
• przyjmuje jednocześnie lub przyjmował w ciągu ostatnich 14 dni jakikolwiek lek z grupy nieodwracalnych inhibitorów monoaminooksydazy (IMAO), stosowany do leczenia depresji lub choroby Parkinsona - może to spowodować ciężkie lub nawet zagrażające życiu działania niepożądane
• planuje rozpoczęcie przyjmowania jakiegokolwiek leku z grupy IMAO - pacjent powinien odczekać co najmniej 7 dni od zaprzestania przyjmowania leku Oriven

Lekarz indywidualnie ocenia ryzyko stosowania leku u pacjenta.

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

W przypadku wystąpienia któregokolwiek z poniższych działań niepożądanych, należy odstawić lek Oriven oraz skontaktować się bezzwłocznie z lekarzem lub zgłosić się do najbliższego szpitala:

Niezbyt często (mogą wystąpić u 1 na 100 osób):

• obrzęk twarzy, warg, języka i gardła, rąk lub stóp
• występowanie wypukłej, swędzącej wysypki
• trudności w przełykaniu lub oddychaniu

Rzadko (mogą wystąpić u 1 na 1 000 osób):

• ucisk w klatce piersiowej, sapanie, trudności z przełykaniem lub oddychaniem
• ciężka wysypka skórna, swędzenie, pokrzywka (obrzęk o czerwonym lub bladym zabarwieniu, któremu często towarzyszy świąd)
• objawy podmiotowe i przedmiotowe zespołu serotoninowego, które mogą być następujące: niepokój ruchowy, halucynacje, utrata koordynacji ruchowej, przyspieszona czynność serca, podwyższona temperatura ciała, szybkie zmiany ciśnienia tętniczego krwi, nadreaktywność, biegunka, śpiączka, nudności, wymioty; najcięższa postać zespołu serotoninowego może przypominać złośliwy zespół neuroleptyczny, którego objawy mogą obejmować: gorączkę, przyspieszoną czynność serca, pocenie się, sztywność mięśni, dezorientację, zwiększone stężenie enzymów w mięśniach (wykrywane w badaniu krwi)
• objawy zakażenia, takie jak wysoka temperatura, dreszcze, uczucie zimna, ból głowy, nadmierne pocenie się, objawy grypopodobne - mogą być one wynikiem zaburzenia krwi, które może prowadzić do zwiększonego ryzyka wystąpienia zakażenia
• ciężka wysypka, która może prowadzić do powstawania pęcherzy i złuszczania skóry
• niewyjaśnione bóle mięśni, tkliwość lub osłabienie - może to być objawem rabdomiolizy

Częstość nieznana:

• objawy choroby określanej jako kardiomiopatia stresowa (albo zespół złamanego serca), w tym: ból w klatce piersiowej, duszność, zawroty głowy, omdlenie, nieregularne bicie serca

Inne działania niepożądane, o których należy poinformować lekarza:

Bardzo często (mogą wystąpić częściej niż u 1 na 10 osób):

• zawroty głowy
• ból głowy
• senność
• bezsenność
• nudności
• suchość w ustach
• zaparcia
• pocenie się (w tym poty nocne)

Często (mogą wystąpić u 1 na 10 osób):

• zmniejszenie łaknienia
• dezorientacja
• uczucie oderwania lub oddzielenia od samego siebie
• brak orgazmu
• zmniejszenie popędu płciowego
• pobudzenie
• nerwowość
• niezwykłe sny
• drżenie
• uczucie niepokoju lub niezdolność do usiedzenia lub ustania w miejscu
• mrowienie
• zaburzenia smaku
• zwiększenie napięcia mięśniowego
• zaburzenia widzenia, w tym niewyraźne widzenie
• rozszerzenie źrenic
• niezdolność oka do akomodacji (automatycznej zmiany ostrości z obiektów daleko położonych na blisko położone)
• dzwonienie w uszach (szum w uszach)
• przyspieszone bicie serca
• kołatanie serca
• zwiększenie ciśnienia tętniczego krwi
• nagłe zaczerwienienie
• duszność
• ziewanie
• wymioty
• biegunka
• łagodna wysypka
• swędzenie
• zwiększona częstość oddawania moczu
• zatrzymanie moczu
• problemy z oddawaniem moczu
• nieregularności w miesiączkowaniu, takie jak nasilone krwawienie lub częstsze nieregularne krwawienie
• zaburzenia wytrysku/orgazmu u mężczyzn
• zaburzenia erekcji, impotencja
• osłabienie (astenia)
• zmęczenie
• dreszcze
• zwiększenie masy ciała
• zmniejszenie masy ciała
• zwiększenie stężenia cholesterolu we krwi

Niezbyt często (mogą wystąpić u 1 na 100 osób):

• nadmierne pobudzenie, gonitwa myśli i zmniejszona potrzeba snu (mania)
• omamy, uczucie oderwania (lub oddzielenia) od rzeczywistości
• zaburzenia orgazmu
• apatia
• uczucie nadmiernego pobudzenia
• zgrzytanie zębami
• omdlenie
• niekontrolowane ruchy mięśni
• zaburzenia koordynacji i równowagi
• zawroty głowy (zwłaszcza przy zbyt szybkim wstawaniu)
• zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi
• wymiotowanie krwią
• czarne smołowate stolce (kał) lub krew w stolcu, które mogą być oznaką wewnętrznego krwawienia
• nadwrażliwość na światło
• siniaki
• nadmierna utrata włosów
• nietrzymanie moczu
• sztywność, skurcze i niekontrolowane ruchy mięśni
• niewielkie zmiany aktywności enzymów wątrobowych we krwi

Rzadko (mogą wystąpić u 1 na 1 000 osób):

• drgawki lub napady padaczkowe
• kaszel, sapanie i duszność, czemu może towarzyszyć wysoka temperatura
• dezorientacja i stan splątania, często z towarzyszącymi omamami (majaczenie)
• nadmierne zatrzymanie wody w organizmie (tzw. zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego)
• zmniejszenie stężenia sodu we krwi
• silny ból oka oraz pogorszenie widzenia lub niewyraźne widzenie
• nieprawidłowe, przyspieszone lub nieregularne bicie serca, które może prowadzić do omdleń
• ciężki ból brzucha lub pleców (który może wskazywać na poważne problemy jelitowe, wątroby lub trzustki)
• swędzenie, żółty kolor skóry lub białkówek oczu, ciemny kolor moczu lub objawy grypopodobne, które są objawami zapalenia wątroby

Bardzo rzadko (mogą wystąpić u 1 na 10 000 osób):

• przedłużające się krwawienia, które mogą być objawem zmniejszonej liczby płytek krwi, co oznacza zwiększone ryzyko siniaków lub krwawień
• nietypowe wydzielanie mleka u kobiet
• niespodziewane krwawienia, np. krwawienie z dziąseł, krew w moczu lub w wymiocinach, pojawienie się niespodziewanych siniaków lub pękniętych naczyń krwionośnych (pęknięte żyły)

Częstość nieznana:

• myśli i zachowania samobójcze w trakcie leczenia wenlafaksyną lub wkrótce po jego zakończeniu
• agresja
• zawroty głowy
• ciężki krwotok z pochwy, występujący krótko po porodzie (krwotok poporodowy)

Wenlafaksyna powoduje niekiedy działania niepożądane, których pacjent może sobie nie uświadamiać:

• zwiększenie ciśnienia tętniczego krwi
• nieprawidłowa czynność serca
• niewielkie zmiany aktywności enzymów wątrobowych, stężenia sodu lub rzadko cholesterolu we krwi
• zaburzona czynność płytek krwi, co prowadzi do zwiększenia ryzyka wybroczyn lub krwawień

Przed rozpoczęciem stosowania leku Oriven należy omówić to z lekarzem lub farmaceutą, jeżeli:

• pacjent stosuje inne leki, które przyjmowane jednocześnie z lekiem Oriven mogą zwiększyć ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego
• pacjent choruje na choroby oczu, takie jak niektóre rodzaje jaskry (podwyższone ciśnienie w gałce ocznej)
• u pacjenta wystąpiło w przeszłości wysokie ciśnienie krwi
• pacjenta wystąpiły w przeszłości choroby serca
• u pacjenta występuje nieprawidłowy rytm serca
• u pacjenta wystąpiły w przeszłości napady drgawek (padaczka)
• u pacjenta wystąpiło w przeszłości zmniejszone stężenie sodu we krwi (hiponatremia)
• pacjent ma skłonność do powstawania siniaków lub do krwawień (zaburzenia krwawienia w przeszłości), bądź jeżeli przyjmuje inne leki, które mogą zwiększyć ryzyko krwawień np. warfarynę (lek stosowany w celu zapobiegania zakrzepom krwi)
• jeśli pacjentka jest w ciąży
• u pacjenta lub kogokolwiek z jego rodziny wystąpiła w przeszłości mania lub zaburzenia dwubiegunowe (uczucie nadmiernego pobudzenia lub euforii)
• u pacjenta wystąpiły w przeszłości zachowania agresywne

Lek Oriven może spowodować:

• uczucie niepokoju lub niezdolności do usiedzenia lub ustania w miejscu w ciągu kilku pierwszych tygodni leczenia
• suchość w ustach - stan taki może zwiększać ryzyko wystąpienia próchnicy zębów, dlatego należy szczególnie zadbać o higienę jamy ustnej
• zmianę stężenia glukozy we krwi - może zaistnieć potrzeba dostosowania dawki leków przeciwcukrzycowych
• wystąpienie objawów zaburzeń czynności seksualnych, które, w niektórych przypadkach, utrzymywały się po przerwaniu leczenia

Osoby, u których występuje depresja i (lub) zaburzenia lękowe, mogą czasami mieć myśli o samookaleczeniu lub o popełnieniu samobójstwa:

• takie objawy czy zachowanie mogą nasilać się na początku stosowania leków przeciwdepresyjnych, ponieważ leki te zaczynają działać zazwyczaj po upływie 2 tygodni, a czasami później
• takie myśli mogą wystąpić także po zmniejszeniu dawki lub podczas odstawiania leku Oriven

Wystąpienie myśli samobójczych, myśli o samookaleczeniu lub popełnieniu samobójstwa jest bardziej prawdopodobne, jeżeli:

• u pacjenta w przeszłości występowały myśli samobójcze lub chęć samookaleczenia
• pacjent jest młodym dorosłym

Lekarz indywidualnie ocenia ryzyko stosowania leku u pacjenta.

Jeśli pacjentka jest w ciąży, przypuszcza, że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku.

Wenlafaksyna może być stosowana u kobiet w ciąży jedynie, gdy spodziewane korzyści z leczenia przeważają nad ewentualnym ryzykiem dla nienarodzonego dziecka.

Jeśli pacjentka karmi piersią powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku.

Wenlafaksyna przenika do mleka kobiet karmiących piersią, dlatego istnieje ryzyko wpływu na dziecko. Lekarz podejmie decyzję, czy zaprzestać karmienia piersią, czy przerwać terapię tym lekiem.

Należy powiedzieć lekarzowi lub farmaceucie o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje przyjmować.

Z lekiem Oriven nie mogą być przyjmowane inhibitory monoaminooksydazy, które stosowane są w leczeniu depresji lub choroby Parkinsona - należy powiedzieć lekarzowi, jeżeli przyjmowało się te leki w ciągu ostatnich 14 dni.

W trakcie leczenia wenlafaksyną może wystąpić stan potencjalnego zagrożenia życia lub reakcje typu złośliwego zespołu neuroleptycznego, zwłaszcza w przypadku jednoczesnego stosowania z innymi lekami, do których należą:

• tryptany (substancje stosowane w migrenowych bólach głowy)
• inne leki przeciwdepresyjne, np. selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), inhibitory wychwytu zwrotnego noradrenaliny i serotoniny (SNRI), trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne lub leki zawierające lit
• leki zawierające amfetaminy (stosowane w leczeniu zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD), narkolepsji i otyłości)
• leki zawierające antybiotyk linezolid (substancja stosowana w leczeniu zakażeń)
• leki zawierające IMAO, moklobemid (substancja stosowana w leczeniu depresji)
• leki zawierające sybutraminę (substancję stosowaną w odchudzaniu)
• leki zawierające tramadol, fentanyl, tapentadol, petydynę, buprenorfinę lub pentazocynę (substancje stosowane w leczeniu silnego bólu)
• leki zawierające dekstrometorfan (stosowany w leczeniu kaszlu)
• leki zawierające metadon (stosowany w leczeniu uzależnienia od leków opioidowych lub silnego bólu)
• leki zawierające błękit metylenowy (substancję stosowaną w leczeniu wysokiego stężenia methemoglobiny we krwi)
• leki zawierające ziele dziurawca zwyczajnego (leki pochodzenia naturalnego lub ziołowego stosowane w leczeniu łagodnej depresji)
• leki zawierające tryptofan (stosowany w problemach ze spaniem i w depresji)
• leki przeciwpsychotyczne (stosowane w leczeniu choroby z objawami, takimi jak słyszenie, widzenie i odczuwanie rzeczy, które nie istnieją, urojenia, nienaturalna podejrzliwość, niejasne rozumowanie, zamknięcie w sobie)

Należy poinformować lekarza, jeżeli pacjent stosuje leki, które mogą wpływać na rytm serca:

• leki przeciwarytmiczne, takie jak chinidyna, amiodaron, sotalol lub dofetylid (stosowane w leczeniu zaburzeń rytmu serca)
• leki przeciwpsychotyczne, takie jak tiorydazyna
• antybiotyki, takie jak erytromycyna lub moksyfloksacyna (stosowane w leczeniu zakażeń bakteryjnych)
• leki przeciwhistaminowe (stosowane w leczeniu alergii)

Należy również poinformować lekarza, jeżeli pacjent zażywa:

• ketokonazol (lek przeciwgrzybiczy)
• haloperydol lub rysperydon (leki stosowane w leczeniu zaburzeń psychicznych)
• metoprolol (beta-adrenolityk stosowany w leczeniu nadciśnienia i chorób serca)

Lekarz indywidualnie ocenia ryzyko stosowania leku u pacjenta.

W trakcie leczenia lekiem Oriven nie należy pić alkoholu.

Nie należy prowadzić pojazdów ani obsługiwać urządzeń mechanicznych do czasu poznania wpływu tego leku na organizm pacjenta. Lek ten może zaburzać proces oceny, myślenie oraz zdolności motoryczne.

Jak przechowywać lek Oriven?

Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.