Pamitor (Dinatrii pamidronas)

Jak działa lek Pamitor?

Lek Pamitor należy do leków z grupy bisfosfonianów. Jako substancję czynną zawiera pamidronian disodu. Lek ten stosowany jest w celu zmniejszenia stężenia wapnia we krwi.

Duże stężenie wapnia we krwi (hiperkalcemia) może towarzyszyć różnym chorobom, łącznie z niektórymi rodzajami nowotworów. Hiperkalcemia często spowodowana jest nadmiernym uwalnianiem wapnia z kości. Pamitor wzmacnia kości i zmniejsza uwalnianie wapnia do krwi.

Kiedy stosować lek Pamitor?

Lek Pamitor stosuje się w leczeniu następujących stanów związanych ze zwiększoną aktywnością komórek odpowiedzialnych za resorpcję kości:

• przerzuty nowotworowe do kości i szpiczak mnogi (nowotwór szpiku kostnego)
• zwiększone stężenie wapnia we krwi (hiperkalcemia) z powodu chorób nowotworowych
• choroba Pageta kości (przewlekła choroba kości o nieznanym pochodzeniu, występująca u osób w podeszłym wieku)

Jak stosować lek Pamitor?

Lek Pamitor należy stosować zgodnie z zaleceniami lekarza. Lekarz ustala dawkę w zależności od stanu pacjenta. 

Podawanie leku Pamitor jest skomplikowane i powinno odbywać się wyłącznie w warunkach szpitalnych przez pracowników służby zdrowia. Lek podaje się w powolnej infuzji dożylnej po rozcieńczeniu go roztworem chlorku sodu 0,9 % lub roztworem glukozy 5%.

Dorośli oraz osoby w podeszłym wieku

Przerzuty nowotworowe do kości i szpiczak mnogi związane głównie z resorpcją kości:

• w leczeniu przerzutów nowotworowych do kości i w szpiczaku mnogim zalecane dawkowanie leku Pamitor wynosi 90 mg w pojedynczej infuzji co 4 tygodnie
• u pacjentów z przerzutami do kości, którzy poddawani są chemioterapii w odstępach 3-tygodniowych, można podawać lek Pamitor również z zachowaniem 3-tygodniowych odstępów

Zwiększone stężenie wapnia we krwi z powodu chorób nowotworowych:

• przed rozpoczęciem leczenia i podczas leczenia pacjent musi być odpowiednio nawodniony
• dawka całkowita ,którą należy podać podczas jednej kuracji, zależy od stężenia wapnia w surowicy pacjenta przed rozpoczęciem kuracji
• całkowita dawka leku Pamitor może być podana zarówno w jednej infuzji, jak również w kilku infuzjach w ciągu następujących po sobie 2 do 4 dni
• maksymalna dawka na pełną kurację wynosi 90 mg, zarówno w pierwszym cyklu, jak i w kolejnych powtarzanych cyklach
• zwykle po 24 do 48 godzinach od podania leku Pamitor obserwuje się zmniejszenie stężenia wapnia w osoczu, a prawidłowe stężenie (normalizacja) osiągane jest zazwyczaj w ciągu 3 do 7 dni; jeśli stężenie wapnia nie zmniejszy się do wartości prawidłowych, leczenie można powtórzyć
• czas potrzebny do osiągnięcia prawidłowego stężenia wapnia we krwi po rozpoczęciu leczenia lekiem Pamitor może różnić się u poszczególnych pacjentów, a kurację można powtórzyć w przypadku ponownego zwiększenia stężenia wapnia we krwi
• skuteczność leku Pamitor zmniejsza się wraz z ilością stosowanych kuracji

Choroba Pageta (kości):

• zalecana dawka całkowita w na jeden cykl leczenia lekiem Pamitor wynosi od 180 do 210 mg
• lek można podać w 6 pojedynczych dawkach po 30 mg raz na tydzień lub w 3 pojedynczych dawkach po 60 mg co drugi tydzień
• w przypadku stosowania pojedynczych dawek po 60 mg, zaleca się rozpoczęcie leczenia od dawki początkowej 30 mg
• o ile lekarz uzna to za konieczne, leczenie można powtórzyć po upływie 6 miesięcy

Zastosowanie większej niż zalecana dawki leku

Jeśli pacjent otrzyma za dużo dawkę leku mogą pojawić się działania niepożądane. W takich przypadku lekarz zastosuje odpowiednie leczenie wspomagające. Objawy przedawkowania to:

• gorączka
• niskie ciśnienie krwi
• drgawki ze zmniejszeniem stężenia wapnia we krwi
• zaburzenia percepcji narządów zmysłów

Kiedy nie stosować leku Pamitor?

Leku Pamitor nie należy stosować w przypadku:

• uczulenia (nadwrażliwość) na pamidronian lub inne bisfosfoniany lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku
• ciąży lub okresu karmienia piersią

Lekarz indywidualnie ocenia ryzyko stosowania leku u pacjenta.

Podobnie jak wszystkie leki, Pamitor może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Bardzo często (występuje u co najmniej 1 na 10 leczonych pacjentów):

• gorączka i objawy grypopodobne, czasami ze złym samopoczuciem, dreszczami, uczuciem zmęczenia i nagłym zaczerwienieniem twarzy
• zbyt małe stężenie wapnia we krwi, zbyt małe stężenie fosforanów we krwi

Częste (występuje u 1 do 10 na 100 leczonych pacjentów):

• niedokrwistość
• zmniejszenie liczby płytek krwi
• zmniejszenie liczby limfocytów we krwi
• parestezje
• tężyczka
• ból głowy
• bezsenność
• senność
• zapalenie spojówek
• migotanie przedsionków
• zwiększone ciśnienie krwi
• nudności, wymioty, brak apetytu
• ból brzucha
• biegunka
• zaparcie
• zapalenie błony śluzowej żołądka
• wysypka
• przemijający ból kości, bóle stawów, bóle mięśni, uogólnione bóle
• odczyny w miejscu wstrzyknięcia (ból, zaczerwienienie, obrzęk, stwardnienie, zapalenie żył, zakrzepowe zapalenie żył)
• zbyt małe stężenie potasu we krwi
• zbyt małe stężenie magnezu we krwi
• zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy krwi

Niezbyt często (występuje u 1 do 10 na 1000 leczonych pacjentów):

• reakcje alergiczne (nadwrażliwość) włącznie z reakcjami, skurcz oskrzeli, duszność, pokrzywka oraz obrzęk warg, powiek, języka (tak zwany obrzęk Quinckego lub naczynioruchowy)
• drgawki
• pobudzenie
• zawroty głowy
• letarg
• zapalenie poszczególnych części gałki ocznej (tęczówki, ciała rzęskowego)
• zmniejszone ciśnienie krwi
• zmniejszone ciśnienie krwi
• niestrawność
• wysypka
• świąd
• kurcze mięśni, martwica kości
• ostra niewydolność nerek
• nieprawidłowe wskaźniki prób czynnościowych wątroby
• zwiększenie stężenia mocznika w surowicy krwi

Rzadko (występuje u 1 do 10 na 10 000 leczonych pacjentów):

• ogniskowe zwapnienie kłębuszków nerkowych
• stan związany z obecnością białka w moczu
• zmniejszeniem stężenia białka we krwi i obrzękiem (tak zwany zespół nerczycowy)

Bardzo rzadko (występuje u mniej niż 1 na 10 000 pacjentów):

• uczynnienie wirusa opryszczki, uczynnienie wirusa półpaśćca
• zmniejszenie liczby krwinek białych we krwi
• wstrząs anafilaktyczny
• dezorientacja
• omamy wzrokowe
• zapalenie twardówki lub jej powierzchni, widzenie żółtych barw
• jeśli u pacjenta wystąpi ból ucha, wydzielina z ucha i (lub) zakażenie ucha, należy powiedzieć o tym lekarzowi
• niewydolność lewej komory z powodu nadmiernej ilości płynu w sercu, obrzęk płuc, trudności w oddychaniu, zastoinowa niewydolność serca, obrzęk
• zespół ostrej niewydolności oddechowej dorosłych
• śródmiąższowa choroba płuc
• pogorszenie istniejącej choroby nerek
• krwiomocz
• zaburzenia czynności kanalików nerkowych
• cewkowo-śródmiąższowe zapalenie nerek
• kłębuszkowe zapalenie nerek
• zbyt duże stężenie potasu we krwi
• zbyt duże stężenie sodu we krwi

Częstość nieznana:

• zapalenie oczodołu
• zmniejszone ciśnienie krwi
• niestrawność
• świąd
• kurcze mięśni, martwica kości
• nieprawidłowe wskaźniki prób czynnościowych wątroby
• zwiększenie stężenia mocznika w surowicy krwi

U pacjentów leczonych bisfosfonianami zgłaszano rzadko o przypadkach martwicy kości (obejmującą głównie szczękę i żuchwę). U wielu pacjentów stwierdzono oznaki miejscowego zakażenia, w tym zapalenia szpiku. Większość zgłoszeń dotyczy pacjentów z rozpoznaniem raka, po ekstrakcji zębów lub innych zabiegach stomatologicznych. Istnieją różne czynniki ryzyka martwicy kości szczęki i żuchwy, takie jak rozpoznanie raka, jednoczesne stosowanie innych terapii (np. chemioterapii, radioterapii, leczenie kortykosteroidami) oraz obecność współistniejących chorób (np. niedokrwistość, koagulopatie, zakażenia, istniejąca wcześniej choroba błony śluzowej jamy ustnej). Mimo, że nie potwierdzono bezpośredniego związku przyczynowo-skutkowego, należy unikać zabiegów z zakresu chirurgii szczękowej, ponieważ proces gojenia się ran może być wydłużony.

W rzadkich przypadkach mogą wystąpić nietypowe złamania kości udowej szczególnie u pacjentów długotrwale leczonych z powodu osteoporozy. Należy zwrócić się do lekarza w przypadku pojawienia się bólu, osłabienia lub uczucia dyskomfortu w okolicy uda, biodra lub w pachwinie, ponieważ może to już wcześniej wskazywać na prawdopodobieństwo wystąpienia złamania kości udowej.

Przed rozpoczęciem stosowania leku Pamitor należy omówić to z lekarzem lub farmaceutą:

• w przypadku zaburzeń czynności nerek, szybkość infuzji należy zmniejszyć
• u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby
• u pacjentów w trakcie leczenia stomatologicznego lub planowanego zabiegu z zakresu chirurgii szczękowej, np. ekstrakcję zęba
• pacjenci, u których w trakcie stosowania leku Pamitor pojawił się jakiegokolwiek ból w obrębie uda, biodra lub pachwiny

Leku Pamitor nie należy podawać:

• w postaci jednorazowego, szybkiego wstrzyknięcia (bolus), ale zawsze powinien być rozcieńczony i podawany w powolnej infuzji dożylnej.
• z płynami infuzyjnymi zawierającymi wapń
• do tętnicy

Lekarz indywidualnie ocenia ryzyko stosowania leku u pacjenta.

Jeśli pacjentka jest w ciąży, przypuszcza, że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, należy poinformować o tym lekarza, by mógł odpowiednio zmienić leczenie.

Jeśli pacjentka jest w ciąży, lekarz nie powinien przepisywać leku Pamitor, z wyjątkiem zwiększonego stężenia wapnia we krwi, zagrażającego życiu.

Jeśli pacjentka karmi piersią, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku.

Nie należy karmić piersią w trakcie przyjmowania leku Pamitor.

Zawsze należy poinformować swojego lekarza lub farmaceutę jakie leki na receptę, leki bez recepty lub produkty ziołowe są już przyjmowane.

Niektóre leki mogą powodować nieprawidłowe działanie leku Pamitor. Należą do nich:

• kalcytoniny lub innego leku obniżającego duże stężenie wapnia we krwi
• inne bisfosfoniany
• płyny infuzyjne zawierające wapń

Lekarz indywidualnie ocenia ryzyko stosowania leku u pacjenta.

Brak danych.

Lek Pamitor może u niektórych pacjentów wywoływać senność lub zawroty głowy, zwłaszcza bezpośrednio po podaniu leku. W takim przypadku nie należy prowadzić pojazdów ani obsługiwać urządzeń mechanicznych, czy też wykonywać innych czynności wymagających pełnej sprawności psychofizycznej, aż do ustąpienia objawów.

Jak przechowywać lek Pamitor?

Lek Pamitor należy przechowywać:

• w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci
• brak specjalnych zaleceń dotyczących przechowywania nieotwartej ampułki
• odtworzony roztwór w temperaturze od 2°C do 8°C przez 24 godziny