Vancomycin-MIP (Vancomycinum)

Jak działa lek Vancomycin-MIP?

Lek Vancomycin - MIP działa bakteriobójczo na bakterie wrażliwe na wankomycynę.

Kiedy stosuje się lek Vancomycin-MIP?

Leczenie dożylne:

• zakażenia skóry tkanki podskórnej
• zakażenia kości i stawów
• zakażenia płuc określanego jako zapalenie płuc
• zakażenia wewnętrznej błony wyścielającej serce (zapalenie wsierdzia)
• zakażenia krwi związane z wyżej wymienionymi zakażeniami

Leczenie doustne:

• rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, wywołane przez bakterie Clostridium difficile

Jak stosować lek Vancomycin-MIP?

Ten lek należy zawsze stosować zgodnie z zaleceniami lekarza lub farmaceuty. W razie wątpliwości należy skonsultować się z lekarzem lub farmaceutą.

Lek będzie podawany pacjentowi przez personel medyczny podczas pobytu w szpitalu.

Dawkowanie:

Dawka jest uzależniona od wieku, masy pacjenta, rodzaju zakażenia, stanu czynności nerek, stanu słuchu pacjenta oraz innych leków, które pacjent przyjmuje.

Podanie dożylne

Dorośli i młodzież (w wieku 12 i więcej lat)

• dawka zazwyczaj stosowana to 15 do 20 mg na każdy kilogram masy ciała
• dawka jest zwykle podawana co 8-12 godzin
• lekarz może w niektórych sytuacjach podjąć decyzję o zastosowaniu wyższej dawki początkowej - 30 mg na każdy kilogram masy ciała
• maksymalna dawka dobowa nie powinna przekraczać 2 g wankomycyny

Dzieci w wieku od pierwszego miesiąca życia i dzieci w wieku poniżej 12 lat

• dawka zazwyczaj stosowana to 10 do 15 mg na każdy kilogram masy ciała podawana co 6 godzin

Wcześniaki i noworodki urodzone o czasie (od 0 do 27 dni)

• dawka zostanie dopasowana na podstawie czasu, jaki upłynął od pierwszego dnia ostatniego krwawienia miesiączkowego matki do porodu (wiek ciążowy) plus czas, jaki upłynął od urodzenia dziecka (wiek pourodzeniowy)

U pacjentów w podeszłym wieku, kobiet w ciąży oraz pacjentów z zaburzeniami czynności nerek konieczne może być zastosowanie innej dawki.

Podanie doustne

Dorośli i młodzież (w wieku od 12 do 18 lat)

• dawka zwykle stosowana to 125 mg co 6 godzin
• w niektórych przypadkach lekarz może zwiększyć dawkę do 500 mg co 6 godzin
• maksymalna dawka dobowa nie powinna przekraczać 2 g wankomycyny
• jeżeli pacjent miał uprzednio inne zaburzenia (zakażenie błony śluzowej), konieczne może być zastosowanie innej dawki i czasu trwania leczenia

Noworodki, niemowlęta i dzieci w wieku poniżej 12 lat

• dawka zazwyczaj stosowana to 10 mg na każdy kilogram masy ciała co 6 godzin
• maksymalna dawka dobowa nie powinna przekraczać 2 g

Czas trwania leczenia

• czas trwania leczenia jest zależny od stanu pacjenta i może wynosić nawet kilka tygodni
• podczas leczenia pacjent może mieć wykonywane badania krwi, moczu oraz test słuchu

Zastosowanie większej niż zalecana dawki leku Vancomycin-MIP

W razie przyjęcia większej dawki leku należy niezwłocznie zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. Lekarz podejmie odpowiednie działania.

Pominięcie zastosowania leku Vancomycin-MIP

Nie należy stosować dawki podwójnej w celu uzupełniania pominiętej dawki.

Kiedy nie stosować leku Vancomycin-MIP?

Leku Vancomycin-MIP powinno się stosować w przypadku uczulenia na wankomycynę lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku.

Lekarz indywidualnie ocenia ryzyko stosowania leku u pacjenta.

Jak każdy lek, lek Vancomycin-MIP może wywołać skutki uboczne, jednak nie wystąpią one u każdego pacjenta.

Należy zaprzestać stosowania leku Vancomycin-MIP i natychmiast skontaktować się z lekarzem, jeżeli wystąpi którekolwiek z wymienionych poniżej działań niepożądanych:

• nagły świszczący oddech, trudności z oddychaniem, zaczerwienienie górnej części ciała, wysypka lub swędzenie
• czerwonawe, płaskie, przypominające tarczę strzelniczą lub okrągłe plamy na tułowiu, często z pęcherzami pośrodku, złuszczanie się skóry, owrzodzenia jamy ustnej, gardła, nosa, narządów płciowych i oczu (zespół Stevensa-Johnsona i toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka)
• rozległa wysypka, gorączka, powiększone węzły chłonne (zespół DRESS lub zespół nadwrażliwości na lek)
• czerwona, łuszcząca się wysypka z guzkami pod skórą oraz pęcherzami z jednoczesną gorączką (ostra uogólniona osutka krostkowa)

Inne działania niepożądane:

Częste działania niepożądane (mogą wystąpić u maksymalnie 1 na 10 pacjentów):

• spadek ciśnienia krwi
• duszność, świszczący oddech (wysoki dźwięk spowodowany przeszkodą na drodze przepływu powietrza w górnych drogach oddechowych)
• wysypka i stan zapalny błony śluzowej jamy ustnej
• swędzenie, swędząca wysypka, pokrzywka
• zaburzenia czynności nerek, wykrywalne zwykle w badaniach krwi
• zaczerwienienie górnej części ciała i twarzy
• zapalenie żyły

Niezbyt częste działania niepożądane (mogą wystąpić u maksymalnie 1 na 100 pacjentów):

• przejściowa lub trwała utrata słuchu

Rzadkie działania niepożądane (mogą wystąpić u maksymalnie 1 na 1000 pacjentów):

• zmniejszenie liczby białych krwinek, czerwonych krwinek i płytek krwi (krwinek odpowiedzialnych za krzepnięcie krwi)
• zaburzenia równowagi, dzwonienie w uszach, zawroty głowy
• zapalenie naczyń krwionośnych
• nudności (mdłości)
• zapalenie nerek i niewydolność nerek
• ból mięśni klatki piersiowej i pleców
• gorączka, dreszcze

Bardzo rzadkie działania niepożądane (mogą wystąpić u maksymalnie 1 na 10 000 pacjentów):

• nagłe wystąpienie ciężkiej skórnej reakcji alergicznej, obejmującej łuszczenie się skóry lub powstawanie pęcherzy na skórze. Może temu towarzyszyć wysoka gorączka i bóle stawów
• zatrzymanie serca
• zapalenie jelita powodującego ból brzucha i biegunkę, która może zawierać krew

Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):

• wymioty, biegunka
• splątanie, senność, brak energii, obrzęki, zatrzymanie płynów, zmniejszenie produkcji moczu
• wysypka z obrzękiem i bólem obszaru za uszami, szyi, pachwin, pod brodą i pod pachami (obrzęk węzłów chłonnych), nieprawidłowe wyniki badań krwi i czynności wątroby
• wysypka z pęcherzami i gorączką

Przed rozpoczęciem stosowania leku Vancomycin-MIP należy omówić to z lekarzem, farmaceutą szpitalnym lub pielęgniarką, jeżeli pacjent:

• ma alergię na teikoplaninę
• ma zaburzenia słuchu, zwłaszcza jeśli dotyczy to pacjenta w podeszłym wieku
• ma zaburzenia czynności nerek
• otrzymuje wankomycynę w infuzji w celu leczenia biegunki związanej z zakażeniem bakteriami Clostridium difficile, zamiast podawania doustnego

Podczas terapii lekiem Vancomycin-MIP należy omówić to z lekarzem, farmaceutą szpitalnym lub pielęgniarką, jeżeli:

• pacjent jest leczony wankomycyną przez długi czas
• podczas leczenia wystąpi skórna reakcja alergiczna
• podczas stosowania leku lub po zakończeniu terapii u pacjenta wystąpi ciężka, długotrwała biegunka

Lekarz indywidualnie ocenia ryzyko stosowania leku u pacjenta.

Jeśli pacjentka jest w ciąży, przypuszcza, że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku.

Nie należy stosować leku u kobiet w ciąży, ponieważ terapia może stanowić zagrożenie dla płodu. Lekarz podejmie decyzję dotyczącą stosowania leku w ciąży po dokładnej analizie korzyści dla matki w stosunku do ryzyka dla dziecka.

Jeśli pacjentka karmi piersią, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku.

Lek przenika do mleka matki, więc należy przerwać karmienie piersią w czasie terapii.

Zawsze należy poinformować swojego lekarza lub farmaceutę, jakie leki na receptę, leki bez recepty lub produkty ziołowe są już przyjmowane.

Wankomycyna może wykazywać interakcje z:

• lekami nefrotoksycznymi oraz ototoksycznymi - szczególna ostrożność konieczna jest podczas stosowania aminoglikozydów jednocześnie z wankomycyną lub bezpośrednio po niej
• lekami znieczulającymi - mogą zwiększać ryzyko wystąpienia spadku ciśnienia, zaczerwienienia skóry, rumienia, pokrzywki i świądu
• lekami zmniejszającymi napięcie mięśni - wankomycyna może nasilać oraz przedłużać ich działanie

Lekarz indywidualnie ocenia ryzyko stosowania leku u pacjenta.

Brak danych.

Brak danych dotyczących wpływu leku na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn.

Jak przechowywać lek Vancomycin-MIP?

• lek należy przechowywać w miejscu niedostępnym i niewidocznym dla dzieci
• lek należy przechowywać w temperaturze poniżej 25°C, chronić od światła

Trwałość roztworu do podania doustnego

Przygotowany roztwór doustny można przechowywać przez 96 godzin w temperaturze od 2°C-8° C.

Trwałość roztworu do infuzji

Przygotowany roztwór do infuzji zachowuje trwałość przez 24 godziny w lodówce, tj. w temperaturze 2°C-8°C. Roztwór do infuzji najlepiej wykorzystać niezwłocznie po przygotowaniu.