Paroxinor (Paroxetinum)

Jak działa lek Paroxinor?

Lek Paroxinor wykazuje działanie przeciwdepresyjne. Paroksetyna zwiększa stężenie serotoniny w mózgu. Jest wykorzystywana w leczeniu osób dorosłych.

Kiedy stosuje się lek Paroxinor?

Lek Paroxinor wskazany jest do stosowania u pacjentów dorosłych w leczeniu:

• ciężkiego epizodu depresji
• zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych
• zaburzeń lękowych z napadami lęku (w tym z agorafobią lub bez, która jest lękiem przed otwartą przestrzenią)
• fobii społecznych (strachu lub unikania sytuacji kontaktu z innymi ludźmi)
• zaburzeń lękowych uogólnionych (długotrwale obecnego strachu, w przypadku którego dominuje przewlekłe, nerwowe martwienie się)
• zaburzeń stresowych pourazowych (niepokoju spowodowanego traumatycznymi wydarzeniami)

Jak stosować lek Paroxinor?

Ten lek należy zawsze stosować z zgodnie z zaleceniami lekarza. W razie wątpliwości należy skonsultować się z lekarzem lub farmaceutą.

Dorośli

Depresja

• zalecana dawka leku to 20 mg na dobę
• dawkę mozna zwiększać o 10 mg jednorazowo, aż do osiągnięcia dobowej dawki maksymalnej wynoszącej 50 mg
• poprawa stanu pacjenta następuje po pierwszym tygodniu terapii, natomiast zauważalna staje się po 2 tygodniach leczenia
• leczenie nalezy prowadzić minimum 6 miesięcy

Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne

• zalecana dawka leku to 40 mg na dobę
• terapia paroksetyną rozpoczyna się od 20 mg
• lekarz może stopniowo zwiększyć dawkę o 10 mg w odniesieniu do dawki zalecanej, aż do dawki dobowej maksymalnej 60 mg

Zaburzenia lękowe z napadami lęku

• zalecana dawka leku to 40 mg na dobę
• leczenie rozpoczyna się od dawki 10 mg i zwiększa się ją stopniowo o 10 mg aż do dawki zalecanej
• maksymalna dawka dobowa wynosi 60 mg

Fobie społeczne, zaburzenia lękowe uogólnione, zaburzenia lękowe poourazowe

• zalecana dawka leku  wynosi 20 mg na dobę
• lekarz może zalecić stopniowe zwiększanie dawki o 10 mg, aż do dobowej dawki maksymalnej 50 mg

Pacjenci w podeszłym wieku

Maksymalna dawka dla pacjentów w podeszłym wieku wynosi 40 mg na dobę.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek

Lekarz może zalecić stosowanie niższej dawki leku u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby i nerek.

Zastosowanie większej niż zalecana dawki leku

W momencie zastosowania większej dawki paroksetyny należy jak najszybciej skontaktować się z lekarzem, farmaceutą lub udać się do szpitala. Objawami przedawkowania leku są: wymioty, rozszerzone źrenice, gorączka, zmiany ciśnienia tętniczego, ból głowy, mimowolne skurcze mięśniowe, pobudzenie, lęk i przyspieszenie rytmu serca.

Pominięcie zastosowania leku

Nie należy stosować dawki podwójnej w celu uzupełnienia pominiętej dawki. Należy przyjąć kolejną dawkę leku według ustalonego schematu dawkowania.

Przerwanie stosowania leku

Nie należy przerywać leczenia samodzielnie. W celu ograniczenia ryzyka wystąpienia objawów odstawienia lekarz może zalecić powolne zmniejszanie dawki leku (np. o 10 mg co tydzień). Objawy te mają na ogół nasilenie łagodne lub umiarkowane i ustępują samoistnie w ciągu dwóch tygodni.Jeśli objawy odstawienne leku będą bardzo uciążliwe dla pacjenta, lekarz może zalecić, aby lek wycofywać jeszcze wolniej. Nawet w przypadku wystąpienia objawów odstawienia możliwe jest przerwanie stosowania paroksetyny.

Objawy odstawienia:

• zawroty głowy
• zaburzenia czuciowe
• zaburzenia snu (w tym intensywne sny)
• mdłości, biegunka
• bóle głowy
• szybki i nieregularny rytm serca
• drżenia
• zwiększona potliwość
• zaburzenia widzenia lub uczucie pobudzenia, lęku

Paroxinor z jedzeniem, piciem

Tabletki należy przyjmować rano podczas śniadania. Zmniejszy to ryzyko wystąpienia działań niepożądanych.

Kiedy nie stosować leku Paroxinor?

Leku nie należy przyjmować w przypadku:

• uczulenie na paroksetynę lub którąkolwiek z substancji pomocniczych tego leku
• przyjmowanie leków zwanych inhibitorami monoaminooksydazy (MAO) również, gdy były stosowane w dowolnym momencie w ciągu ostatnich dwóch tygodni
• pacjent ma zamiar przyjmowac leki z grupy inhibitorów MAO, nalezy zachować przynajmniej tydzień odstępu między zakończeniem przyjmowania Paroxinoru a rozpoczęciem leczenia inhibitorami MAO
• przyjmowanie leków przeciwpsychotycznych zawierających tiorydazynę lub pimozyd

Lekarz indywidualnie ocenia ryzyko stosowania leku u pacjenta.

Jak każdy lek, lek Paroxinor może wywołać skutki uboczne, jednak nie wystąpią one u każdego pacjenta.

Należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem, jeśli u pacjenta wystąpią następujące objawy:

• obrzęk twarzy, języka i/lub gardła i/lub trudności z połykaniem lub pokrzywka z towarzyszącymi trudnościami z oddychaniem
• wysoka gorączka, skurcze mięśni, splątanie i lęk, ponieważ objawy te mogą wskazywać na wystąpienie tzw. zespołu serotoninowego

Inne działania niepożądane:

Bardzo często (mogą dotyczyć więcej niż 1 na 10 pacjentów):

• mdłości
• zaburzenia czynności seksualnych

Często (mogą dotyczyć 1 na 10 pacjentów):

• zmniejszenie łaknienia, zwiększenie stężenia cholesterolu
• senność, bezsenność, pobudzenie, nietypowe sny (także koszmary senne)
• bóle głowy
• zawroty głowy, drżenie ciała (drżenia)
• zaburzenia koncentracji
• niewyraźne widzenie
• ziewanie
• zaparcia, biegunki, wymioty, suchość błony śluzowej jamy ustnej
• pocenie się
• osłabienie (astenia), zwiększenie masy ciała

Niezbyt często (mogą wystąpić u 1 na 100 osób):

• nieprawidłowe krwawienia, głównie w obrębie skóry i błon śluzowych (w tym wybroczyny i niewyjaśnione krwawienia z dróg rodnych)
• splątanie, omamy
• powolne i/lub mimowolne ruchy (objawy pozapiramidowe)
• przyspieszenie rytmu serca
• przejściowe podwyższenie lub obniżenie ciśnienia tętniczego, które może powodować zawroty głowy lub omdlenie przy nagłym wstawaniu. Leczenie paroksetyną wywoływało przejściowe podwyższenie lub obniżenie ciśnienia tętniczego, na ogół u pacjentów z istniejącym uprzednio wysokim ciśnieniem tętniczym (nadciśnieniem) lub lękiem.
• rozszerzenie źrenic
• wysypki skórne, świąd
• niemożność oddania moczu (zatrzymanie moczu), mimowolne popuszczanie moczu (nietrzymanie moczu)
• utrata kontroli nad stężeniem cukru we krwi u pacjentów chorujących na cukrzycę

Rzadko (mogą wystąpić u 1 na 1 000 osób):

• zmniejszenie stężenia sodu we krwi
• reakcje maniakalne, lęk, uczucie oderwania od własnej osoby, napady paniki, niepokój ruchowy i uczucie niemożności usiedzenia na jednym miejscu
• drgawki, zespół niespokojnych nóg
• zwolnienie rytmu serca
• podwyższenie aktywności enzymów wątrobowych
• bóle stawowe, bóle mięśniowe
• hiperprolaktynemia pojawienie się wydzieliny z brodawki sutkowej
• zaburzenia miesiączkowania

Bardzo rzadko (mogą wystąpić u 1 na 10 000 osób):

• zmniejszenie liczby płytek krwi
• reakcje alergiczne, które mogą być ciężkie i zależne od leku Paroxinor, w tym pokrzywka i obrzęk powiek, twarzy, warg, języka lub gardła z utrudnieniem oddychania (duszność) lub połykania (obrzęk naczynioruchowy)
• uczucie osłabienia lub zawroty głowy mogące być przyczyną upadku lub utraty przytomności
• zwiększenie wydzielania hormonu antydiuretycznego (zespół nieprawidłowego wydzielania ADH), prowadzące do hiponatremii z takimi objawami, jak ból głowy, nudności i wymioty
• zespół serotoninowy (objawy mogą obejmować pobudzenie, splątanie, nadmierne pocenie się, omamy, nasilenie odruchów (zaburzenia nerwowo-mięśniowe), skurcze mięśni, dreszcze, przyspieszenie rytmu serca i drżenie)
• ostra jaskra
• krwawienia z przewodu pokarmowego
• zaburzenia ze strony wątroby
• ciężkie reakcje skórne (w tym rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona i toksyczna martwica naskórka), nadwrażliwość na światło
• długotrwały wzwód prącia (priapizm)
• obrzęk tkanek spowodowany zatrzymaniem płynów

Częstość nieznana:

• myśli lub zachowania samobójcze
• u niektórych pacjentów pojawiało się brzęczenie, szum, świstanie, dzwonienie lub inny, utrzymujący się dźwięk w uszach (szumy uszne) podczas stosowania leku Paroxinor
• agresja
• zgrzytanie zębami
• zapalenie jelita grubego
• ciężki krwotok z pochwy, występujący krótko po porodzie

Przed rozpoczęciem przyjmowania leku Paroxinor należy omówić to z lekarzem lub farmaceutą.

Stosowanie leku u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat

Paroksetyny nie należy stosować u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Pacjenci z tej grupy stosujący lek Paroxinor są szczególnie narażeni na wystąpienia działań niepożądanych takich, jak:

• próby samobójcze
• myśli samobójcze
• wrogość (szczególnie agresja, zachowania buntownicze i przejawy gniewu)

Mimo to, lekarz może przepisać paroksetynę młodszemu pacjentowi, jeżeli uzna to za korzystne w procesie leczenia. Należy poinformować lekarza w przypadku wystąpienia lub nasilenia przedstawionych wcześniej objawów.

Myśli samobójcze i pogłębienie depresji lub zaburzeń lękowych

U pacjentów chorujących na depresję lub zaburzenia lękowe, mogą czasami pojawiać się myśli o samookaleczeniu lub o popełnieniu samobójstwa. Zdarza się, że takie zaburzenia nasilają się na początku stosowania leków przeciwdepresyjnych, ponieważ leki te zaczynają działać zazwyczaj po upływie 2 tygodni, czasem później. Wystąpienie takich stanów jest bardziej prawdopodobne, jeżeli:

• u pacjenta w przeszłości występowały myśli samobójcze lub chęć samookaleczenia
• pacjent jest młodym dorosłym (dane wskazują na zwiększone ryzyko wystąpienia zachowań samobójczych u osób w wieku poniżej 25 lat z zaburzeniami psychicznymi, którzy byli leczeni lekami przeciwdepresyjnymi)

Jeśli u pacjenta pojawią się myśli o samookaleczeniu lub samobójstwie, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem lub udać się do szpitala.

Pacjent powinien zasięgnąć porady lekarza jeśli któraś z poniższych sytuacji go aktualnie dotyczy lub miałą miejsce w przeszłości:

• poczucie niepokoju, pobudzenie psychoruchowe
• objawy zespołu serotoninowego (wysoka gorączka, skurcze mięśni, splątanie, lęk)
• epizody manii
• choroba serca, wątroby lub nerek
• cukrzyca
• padaczka
• wystąpienie drgawek w trakcie leczenia
• zastosowanie u pacjenta elektrowstrząsów jako terapia depresji
• jaskra
• przyjmowanie tamoksyfenu, leku przeciwnowotwoworego stosowanego w leczeniu raka piersi
• stosowanie diety niskosodowej
• zaburzenia krzepnięcia krwi 
• przyjmowanie leków, które mogą zwiększać skłonność do krwawień

Lekarz indywidualnie ocenia ryzyko stosowania leku u pacjenta.

Jeśli pacjentka jest w ciąży, przypuszcza że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku.

Przyjmowanie leku Paroxinor w pierwszych miesiącach ciąży zwiększa ryzyko wystąpienia wad wrodzonych u dzieci, szczególnie układu krążenia. Stosowanie leku (zwłaszcza w 3 ostatnich miesiącach ciąży) może rówież zwiększać ryzyko wystąpienia u niemowląt zespołu przetrwałego nadciśnienia płucnego noworodków (PPHN), powodującego przyspieszony oddech i sinicę skóry. Objawy te występują zwykle w pierwszej dobie po porodzie. Należy natychmiast skontaktować się z lekarzem i (lub) położną, jeśli u noworodka wystąpią poniższe objawy:

• trudności ze spaniem lub z przyjmowaniem pokarmu
• trudności z oddychaniem
• zsinienie
• zbyt wysoka lub za niska temperatura ciała
• wymioty
• płaczliwość
• sztywność lub zwiotczenie mięśni
• podsypianie
• drżenia mięśniowe
• nerwowość lub napady drgawkowe

Jeśli po urodzeniu u dziecka wystąpi którykolwiek z tych objawów lub istnieją obawy o jego zdrowie, należy skontaktować się z lekarzem lub położną.

Jeśli pacjentka karmi piersią, powinna poradzić się lekarza lub farmaceuty przed zastosowaniem tego leku.

Lek może w niewielkich ilościach przenikać do mleka matki. Przyjmując lek nie należy karmić piersią bez wcześniejszej konsultacji z lekarzem.

Zawsze należy poinformować swojego lekarza lub farmaceutę jakie leki na receptę, leki bez recepty lub produkty ziołowe są już przyjmowane.

Lek Paroxinor wykazuje interakcje z:

• trójpierścieniowym lekiem przeciwdepresyjnym np. klomipraminą, nortryptyliną i dezypraminą
• SSRI selektywnymi inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny, np. cytalopramem i fluoksetyną
• L-tryptofanem (stosowanym w leczeniu zaburzeń snu)
• inhibitorami MAO (np. stosowanymi w leczeniu depresji lub choroby Parkinsona)
• litem
• buprenorfiną
• zielem dziurawca zwyczajnego
• tryptanami (stosowanymi w leczeniu migren) np. sumatryptanem
• tramadolem (silnym lekiem przeciwbólowym)
• linezolidem (antybiotykiem)
• metylotioniniowym chlorekiem (błękit metylenowy)
• petydyną (silny środek przeciwbólowy)
• fentanyl (używany w znieczuleniu ogólnym lub przewlekłym bólu)

Wyżej wymienione leki w połączeniu z lekiem Paroxinor mogą prowadzić do wystąpienia zespołu serotoninowego.

Jednoczesne stosowanie leku Paroxinor z poniższymi lekami może nasilić działania niepożądane, głownie ze strony układu krążenia:

• perfenazyna, rysperydon, atomoksetyna, tiorydazyna, pimozyd i klozapina (leki przeciwpsychotyczne)
• propafenon i flekainid (stosowanymi w leczeniu nieregularnego rytmu serca)
• metoprolol (stosowany w leczeniu niewydolności serca)
• prawastatyna (stosowana na obniżenie cholesterolu)

Tamoksyfen stosowany łącznie z Paroxinorem może osłabić jego działanie.

Wydłożenie krawienia obserwowano po podanu Paroxinoru z:

• NLPZ – niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi (np. ibuprofenem, diklofenakiem), inhibitorami cyklooksygenazy typu 2 i kwasem acetylosalicylowym (lekami przeciwbólowymi)
• warfaryną (stosowaną w zapobieganiu krzepnięciu krwi)

Po równoczesnym podaniu Paroxinoru i procyklidyny może wystąpić zwiększenie częstości działań niepożądanych procyklidyny na skutek jej zwiększonego stężenia we krwi.

Lekarz indywidualnie ocenia ryzyko stosowania leku u pacjenta.

W trakcie leczenia nie należy spożywać alkoholu, może on nasilić objawy choroby lub działania niepożądane leku Paroxinor.

Podczas stosowania leku należy zachować szczególną ostrożność, ponieważ mogą pojawić się takie objawy jak: senność, zawroty głowy, splątanie, które wpływają na zdolnośc koncentracji i szybkość reakcji. W przypadku wystąpienia takich objawów nie należy prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn. 

Jak przechowywać lek Paroxinor?

Lek przechowywać w miejscu niedostępnym i niewidocznym dla dzieci.