Wartościowy korzeń mniszka lekarskiego
Roślina traktowana jako uciążliwy chwast tak naprawdę posiada wiele cennych właściwości, związanych z bogactwem substancji o działaniu leczniczym. To dzięki nim korzeń mniszka znalazł zastosowanie w medycynie naturalnej.
Korzeń mniszka charakteryzuje się zawartością glikozydów, steroli, olejków lotnych, choliny, triterpenów, asparaginy i inuliny. Są to związki o szczególnym znaczeniu dla prawidłowej pracy wątroby. Korzeń mniszka lekarskiego nadaje się do przygotowania napoju, wpływa na zmniejszenie poziomu cholesterolu.
Przygotowany napar może być stosowany do wspomagania trawienia w przypadku spożycia ciężkostrawnych posiłków, a także niestrawności.
Zawartość inuliny, substancji spełniającej funkcję rezerwowego węglowodanu, sprzyja nieznacznemu działaniu przeciwcukrzycowemu. Ponadto można liczyć na wyregulowaną gospodarkę węglowodanową organizmu. Inulina odpowiada również za spowolnione wchłanianie cukru pozyskiwanego z pożywienia i obniżanie indeksu glikemicznego przyswajanych pokarmów.
Właściwości moczopędne i poprawa trawienia
Korzeń mniszka lekarskiego wykazuje właściwości moczopędne, ponieważ wpływa na zwiększanie przesączania w kłębkach nerwowych. Za wspomaganie pracy wątroby, prawidłowe funkcjonowanie pęcherzyka żółciowego oraz usuwanie nagromadzonych toksyn, odpowiadają substancje zawarte w mniszku lekarskim, takie jak, glikozdy, cholina, sterole i asparagina.
Korzeń mniszka lekarskiego może usprawniać przepływ żółci, zapobiegając jednocześnie jej zastojom. Jest to spowodowane pobudzaniem do wytwarzania żółci przez wątrobę, łatwiejszym przepływem do dwunastnicy i zwiększeniem kurczliwości przewodów, które do niej prowadzą.
Wedle medycyny naturalnej przetwory z mniszka mogą być stosowane w schorzeniach związanych z uszkodzeniami wątroby oraz w sytuacji zagrożenia wystąpieniem kamicy żółciowej.
Odwar z wysuszonych korzeni mniszka poleca się na problemy trawienne. Przyjmuje on formę środka ułatwiającego trawienie, o działaniu żółciopędnym i moczopędnym.
Korzeń mniszka, z którego przygotowuje się odwary oraz nalewki, należy ostrożnie wykopywać jesienią, a następnie zasuszać go. Może być on przechowywany do roku.